Dmitry Gelfand

De titel verwijst naar het gevoel van een beeld of lichtspoor dat in het netvlies blijft hangen nadat de bron van het beeld al verdwenen is. Deze fysiologische metafoor wordt hier verder verrijkt door een gelaagdheid van bolvormige zelfbeelden op meerdere schaalniveaus en door de omstandigheden die leidden tot de creatie van dit onherhaalbare lasergram. Het nabeeld werd blootgelegd tijdens onze allereerste samenwerkingssessie met QuTech-onderzoekers Laurens Feije en Gerben Timmer.

Accumulerende lagen van microscopisch kleine waterstofbelletjes traceren opkomende turbulenties langs een stromend wateroppervlak. De belletjes worden snel achter elkaar gezaaid door een elektrodedraad en vormen tijdlijnen die levendig een scala aan oppervlaktesnelheden over het gehele stromingsveld onthullen. De belletjes worden belicht door een veelkleurige laserplaat, waardoor ze veranderen in prismatische lenzen die de diepteperceptie van de kijker vergroten.

“Hilbert Hotel” is een kromlijnige ionenval die zijn talloze microscopische gasten elektrisch laat zweven. Deze holle glazen microbolletjes zweven langs opvallend vierkante banen, waarbij ze de quadrupolaire elektrische velden volgen die ze in de lucht houden.

Laserverlichte wolken van microscopische zeepbellen omarmen de luchtstroom rond een opening. Op een bepaalde afstand van het inademingsgat vormt zich een horizon, die de stroom tussen de inkomende lucht en de rest van het substraat scheidt. Zodra de bellen deze wankelende grens passeren, worden ze meegevoerde filamenten die naar binnen spiraliseren. De wervelende trajecten van deze lichtgevende microlenzen weerspiegelen de vorming van een gebeurtenishorizon en ergosfeer rond een zwart gat.

Een donkere vortex in het midden van een met water gevuld bassin zendt prismatische uitbarstingen van roterend licht uit. Verwant aan een stralende ergosfeer die een ronddraaiend zwart gat omringt, roept Orbihedron de relativistische en kwantuminterpretatie van zwaartekracht op – waarvan de verzoening essentieel is voor het ontrafelen van het gedrag van zwarte gaten en de oorsprong van de kosmos.

Twee tegengesteld draaiende wervelingen, verbonden door een slanke wervelende brug, drijven door een lang aquarium. Door de wervelparen van onder het water te verlichten, creëert een uitgebreide laserstraal een plafondprojectie van halo-omringde zwarte gaten die verbonden zijn door een wormgat. De wervelingen kunnen met elkaar botsen (zoals in de LIGO-detecties), en als de wormgatverbinding uit elkaar scheurt, verdwijnen de zwarte gaten onmiddellijk.

In Force Field resoneren, verdampen en hergroeperen akoestisch zwevende waterdruppels zich tot sferoïden, toroïden en oscillerende polygonen terwijl ze bijna zonder afschuiving ronddraaien. De performance maakt tegelijkertijd gebruik van de 3-dimensionaliteit van geluid, de ongrijpbare fysieke eigenschappen van water en de rotatiedynamiek van hemellichamen en subatomaire lichamen.

Laagfrequente geluidsgolven, die ontstaan ​​onder een bad van siliconenolie, mobiliseren een kussen van lucht net boven het oppervlak van de vloeistof, waardoor vallende oliedruppels niet samensmelten met het bad. Terwijl deze pulserende sferoïden op de lucht-olie-interface stuiteren, wekt hun herhaalde impact capillaire golven op die in elkaar grijpen met de golven van aangrenzende druppels. Deze aantrekkingskracht op korte afstand kan resulteren in de orbitale beweging van druppelparen en -clusters. Tijdens stabielere excitatiemodi ontstaan ​​zelf-organiserende geometrische vlotten in overeenstemming met de dichtstbijzijnde pakking van bollen: de afstand tussen druppels neemt af met toenemende akoestische frequentie, wat leidt tot dichte roostervorming.

In 10000 Peacock Feathers in Foaming Acid gebruiken we laserlicht om de oppervlakken van nucleërende en dissiperende zeepbelclusters te scannen. In tegenstelling tot gewoon licht is de gefocuste straal van de laser in staat om door de micro- en nanostructuren in de huid van een bel te kruipen. Wanneer dit doordringende licht op specifieke hoeken wordt gericht, genereert het een grootschalige projectie van moleculaire interacties en verbijsterende verschijnselen van niet-lineaire optica. Bubbelgedragingen die in zo'n nabijheid worden bekeken, roepen de dynamiek van levende cellen op (waarvan de lipidemembranen directe chemische afstammelingen zijn van zeepfilms).

In een transparante kamer gevuld met water, worden geluidsgolven omgezet in lichtemissies door gebruik te maken van een fenomeen dat bekend staat als sonoluminescentie. Na aanpassing aan de absolute duisternis rondom de installatie, begint men de vluchtige configuraties van gloeiende geluidsvelden waar te nemen.