Kamau Nganga

People Watching is een installatie bestaande uit drie kamers, een woonkamer, eetkamer en keuken, en zes figuren gemaakt van schroothout, evenals een archiefvideowerk. Het maakt deel uit van een groter onderzoek naar het theater dat betrokken is bij de performance van een zelf. Het zelf als performance kan worden begrepen als alle aspecten van het zelf die extern worden gepresenteerd. De zes figuren van schroothout bestaan ​​in hun eigen geconstrueerde huiselijke ruimte, bestaande uit een woonkamer, eetkamer en keuken. De figuren functioneren, op een vergelijkbare manier als poppen, in wezen als menselijke surrogaten, met de vorm en het potentieel om als mens herkend en begrepen te worden en bestaand in een menselijke ruimte, maar zonder enige vorm van wil of verlangens. De pop is een levenloos object. Hij bestaat alleen als een entiteit die tijdens de performance ondervraagd kan worden en aan het einde van de performance weer in een levenloos object wordt getransformeerd. Binnen hun theatrale ruimte worden hun levenloze lichamen van kamer naar kamer gemanoeuvreerd, ten opzichte van elkaar geplaatst, om het idee te wekken dat ze geen levenloze poppen zijn, maar levende performers met relaties, persoonlijkheden en wensen. Op de televisie in de woonkamer verscheen een compilatie van fragmenten van door de overheid gemaakte en eigendom van de Amerikaanse Nationale Archieven, met fragmenten waarin een of meer personen, die zich vermoedelijk gedragen zoals ze gewoonlijk doen, beseffen dat ze gefilmd worden en zich vervolgens herpakken in de wetenschap dat ze bekeken worden. Op dat moment wordt de persoon zich volledig bewust van zijn of haar performance en moet hij of zij zich voordoen als wie hij of zij is, net als acteurs op een podium. De film is gemaakt als onderdeel van mijn onderzoek naar het zelf. In dit geval specifiek naar het zelf als performance, en dat, als performance, ontstaat pas wanneer het wordt waargenomen. De dingen die iemand voor waar houdt over zichzelf, kunnen alleen manifest worden in de wereld buiten zichzelf door het vertonen van specifieke cultureel herkenbare betekenissen die specifieke identiteiten, disposities en verlangens aangeven. Om het samen te stellen, heb ik honderden video's doorgenomen op zoek naar dat ene, delicate moment waarop een transformatie plaatsvindt tussen een zelf dat zich niet bewust is van het feit dat het wordt bewaakt en een zelf dat dat wel is. Foto: Eric de Vries

People Watching is een installatie bestaande uit drie kamers, een woonkamer, eetkamer en keuken, en zes figuren gemaakt van schroothout, evenals een archiefvideowerk. Het maakt deel uit van een groter onderzoek naar het theater dat betrokken is bij de performance van een zelf. Het zelf als performance kan worden begrepen als alle aspecten van het zelf die extern worden gepresenteerd. De zes figuren van schroothout bestaan ​​in hun eigen geconstrueerde huiselijke ruimte, bestaande uit een woonkamer, eetkamer en keuken. De figuren functioneren, op een vergelijkbare manier als poppen, in wezen als menselijke surrogaten, met de vorm en het potentieel om als mens herkend en begrepen te worden en bestaand in een menselijke ruimte, maar zonder enige vorm van wil of verlangens. De pop is een levenloos object. Hij bestaat alleen als een entiteit die tijdens de performance ondervraagd kan worden en aan het einde van de performance weer in een levenloos object wordt getransformeerd. Binnen hun theatrale ruimte worden hun levenloze lichamen van kamer naar kamer gemanoeuvreerd, ten opzichte van elkaar geplaatst, om het idee te wekken dat ze geen levenloze poppen zijn, maar levende performers met relaties, persoonlijkheden en wensen. Op de televisie in de woonkamer verscheen een compilatie van fragmenten van door de overheid gemaakte en eigendom van de Amerikaanse Nationale Archieven, met fragmenten waarin een of meer personen, die zich vermoedelijk gedragen zoals ze gewoonlijk doen, beseffen dat ze gefilmd worden en zich vervolgens herpakken in de wetenschap dat ze bekeken worden. Op dat moment wordt de persoon zich volledig bewust van zijn of haar performance en moet hij of zij zich voordoen als wie hij of zij is, net als acteurs op een podium. De film is gemaakt als onderdeel van mijn onderzoek naar het zelf. In dit geval specifiek naar het zelf als performance, en dat, als performance, ontstaat pas wanneer het wordt waargenomen. De dingen die iemand voor waar houdt over zichzelf, kunnen alleen manifest worden in de wereld buiten zichzelf door het vertonen van specifieke cultureel herkenbare betekenissen die specifieke identiteiten, disposities en verlangens aangeven. Om het samen te stellen, heb ik honderden video's doorgenomen op zoek naar dat ene, delicate moment waarop een transformatie plaatsvindt tussen een zelf dat zich niet bewust is van het feit dat het wordt bewaakt en een zelf dat dat wel is. Foto: Eric de Vries

Opname van de poppen in de woonkamer, terwijl ze samen televisie kijken.

Close-up van de televisie met twee poppen in de keuken op de achtergrond.

Foto van de poppen aan de eettafel.

Getting Comfortable in your Skin-suit is een installatie met vier sculpturen van schroothout en een film die grotendeels bestaat uit archiefmateriaal van door de Amerikaanse overheid gemaakte/gedistribueerde video's, als onderdeel van een voortdurende verkenning van waarheid en de performativiteit ervan. In de installatie zijn de figuren zo gepositioneerd en geposeerd dat ze een gezin in een woonkamer nabootsen dat televisie kijkt. De scène is geïnspireerd op lifestyle-illustraties uit Amerika in de jaren 60 en 70. Deze illustraties zijn van bijzonder belang voor deze installatie omdat ze een specifiek cultureel ideaalbeeld weergeven van hoe een gezin eruitziet en zich gedraagt, wat ook in de film wordt weerspiegeld. De figuren zijn echter, in tegenstelling tot hun gewone en herkenbare situatie, monsterlijk van formaat en vorm. Ze zijn ongeveer twee meter hoog in zittende positie en bedekt met de scherpe randen van het versplinterde hout en de roestige spijkers waaruit ze bestaan. De figuren dragen elk grote maskers gemaakt van huishoudelijke voorwerpen zoals een raamkozijn of kastdeur, over platte, onopvallende gezichten. Binnen de scène die ik heb gecreëerd, zie ik de figuren als performers die een huiselijke scène naspelen die puur door deze performance bestaat om het publiek te overtuigen van de werkelijkheid van hun werkelijkheid. Het is dit contrast tussen presentatie en performance dat het werk primair interesseert. Op de muur wordt een archieffilm van iets minder dan een half uur geprojecteerd. De film maakt gebruik van archiefbeelden en audio uit het Amerikaanse Nationaal Archief om te bespreken hoe een zelf wordt geconstrueerd en alles wat erbij komt kijken om een ​​zelf te creëren en de juiste manier om dat te doen. Het gebruik van opnieuw bewerkt archiefmateriaal, en met name materiaal van de Amerikaanse overheid, zorgt voor een tweede stem. Een tweede stem die een duidelijke en historische agenda heeft gehad in het pushen voor en voorschrijven van de manier waarop een zelf zich zou moeten presenteren en presteren. Foto: Ira Gruen

Getting Comfortable in your Skin-suit is een installatie met vier sculpturen van schroothout en een film die grotendeels bestaat uit archiefmateriaal van door de Amerikaanse overheid gemaakte/gedistribueerde video's, als onderdeel van een voortdurende verkenning van waarheid en de performativiteit ervan. In de installatie zijn de figuren zo gepositioneerd en geposeerd dat ze een gezin in een woonkamer nabootsen dat televisie kijkt. De scène is geïnspireerd op lifestyle-illustraties uit Amerika in de jaren 60 en 70. Deze illustraties zijn van bijzonder belang voor deze installatie omdat ze een specifiek cultureel ideaalbeeld weergeven van hoe een gezin eruitziet en zich gedraagt, wat ook in de film wordt weerspiegeld. De figuren zijn echter, in tegenstelling tot hun gewone en herkenbare situatie, monsterlijk van formaat en vorm. Ze zijn ongeveer twee meter hoog in zittende positie en bedekt met de scherpe randen van het versplinterde hout en de roestige spijkers waaruit ze bestaan. De figuren dragen elk grote maskers gemaakt van huishoudelijke voorwerpen zoals een raamkozijn of kastdeur, over platte, onopvallende gezichten. Binnen de scène die ik heb gecreëerd, zie ik de figuren als performers die een huiselijke scène naspelen die puur door deze performance bestaat om het publiek te overtuigen van de werkelijkheid van hun werkelijkheid. Het is dit contrast tussen presentatie en performance dat het werk primair interesseert. Op de muur wordt een archieffilm van iets minder dan een half uur geprojecteerd. De film maakt gebruik van archiefbeelden en audio uit het Amerikaanse Nationaal Archief om te bespreken hoe een zelf wordt geconstrueerd en alles wat erbij komt kijken om een ​​zelf te creëren en de juiste manier om dat te doen. Het gebruik van opnieuw bewerkt archiefmateriaal, en met name materiaal van de Amerikaanse overheid, zorgt voor een tweede stem. Een tweede stem die een duidelijke en historische agenda heeft gehad in het pushen voor en voorschrijven van de manier waarop een zelf zich zou moeten presenteren en presteren. Foto gemaakt door Dustin James

Het monteren van de sculpturen voor documentatie. Foto gemaakt door Dustin James

Close-up van het met masker bedekte hoofd van een van de figuren. Foto gemaakt door Dustin James

Premonition bestaat uit twaalf gipsafdrukken van een digitaal gebeeldhouwd en vervolgens geprint zelfportret. Elk van de hoofden is ongeveer zo groot als mijn eigen hoofd en is verminkt door een repetitief proces, waarbij er met een hamer een stalen staaf doorheen werd geslagen of er herhaaldelijk met een koevoet op werd geslagen in patronen die lijken op echte gezichtsletsels uit medische tijdschriften. In deze serie onderzocht ik een meer metaforische obsessie met de conceptuele vernietiging van het zelf als een waar en geloofd wezen door de fysieke vernietiging van mijn gelijkenis via een intens fysiek, arbeidsintensief proces. Bovendien was het voor mij, bij het creëren van de gelijkenis, belangrijk om mijn hoofd te boetseren in plaats van te scannen voordat ik het printte, wat resulteerde in een afgietsel van een afdruk van een 'handmatig' gerenderd digitaal object. Net als bij het zelf moesten zowel het vervaardigen als de vernietiging van deze objecten arbeidsintensief en tijdrovend aanvoelen.

Premonition is a of 12 plaster casts of a digitally sculpted and then printed self-portrait. Each of the heads is approximately the size of my own and each has been disfigured through a repetitive process of either driving a steel rod through them with a hammer or repeatedly striking them with a crowbar in patterns that mimic real facial injuries sourced from medical journals. Through this series I explored a more metaphorical obsession with the conceptual destruction of the self as a true and believed entity through the physical destruction of my likeness through an intensely physical, labour intensive process. Adding to this, in creating the likeness, it was important to me to sculpt rather than scan my head before printing it, producing a cast of a print of a “hand” rendered digital object. Like with the self, both the crafting and destruction of these objects needed to feel labour intensive and time-consuming.

Premonition is a of 12 plaster casts of a digitally sculpted and then printed self-portrait. Each of the heads is approximately the size of my own and each has been disfigured through a repetitive process of either driving a steel rod through them with a hammer or repeatedly striking them with a crowbar in patterns that mimic real facial injuries sourced from medical journals. Through this series I explored a more metaphorical obsession with the conceptual destruction of the self as a true and believed entity through the physical destruction of my likeness through an intensely physical, labour intensive process. Adding to this, in creating the likeness, it was important to me to sculpt rather than scan my head before printing it, producing a cast of a print of a “hand” rendered digital object. Like with the self, both the crafting and destruction of these objects needed to feel labour intensive and time-consuming.