Yuzuki Aizawa

Dit kunstwerk toont een masker gemaakt van gebreid garen, dat complexiteit en anonimiteit vermengt. Het ingewikkelde ontwerp onthult de chaotische innerlijke wereld van gedachten en emoties, en symboliseert hoe onze ervaringen samenvloeien om onze identiteit te vormen. Hoewel het masker het gezicht van de drager verhult, nodigt het uit tot een diepere verkenning van de verborgen complexiteit in elk individu, en weerspiegelt het de delicate wisselwerking tussen onze interne strijd en de façades die we aan de wereld tonen. Dit werk legt de schoonheid en complexiteit van het zelf vast en onthult dat ons ware zelf vaak geweven is uit de draden van ervaring.

Je bent altijd verbonden met iets door iets. Er is altijd iets dat tussen mensen verbindt. Je bent altijd losjes verbonden met iets. Jouw bestaan levert iets aan iemand, ergens, zoals een stromende wolk. Beïnvloed door de winden van anderen, bereik je verre oorden en verandert je vorm.

Het schilderij vertelt het verhaal van een vormloos, anoniem personage dat onder leiding van een monsterlijke figuur het diepe concept van vrijheid ontdekt. Het personage, dat zich aanvankelijk niet bewust is van de schoonheid ervan, begint deze pas ontdekte bevrijding te omarmen. Naarmate de reis vordert, wordt het personage zich echter ook bewust van het contrasterende begrip gevangenschap, wat de complexiteit en dualiteit benadrukt die naast elkaar bestaan in de ervaring van vrijheid.

Paalschotten creëren grenzen om iets te beschermen en symboliseren dat wat erin ligt kostbaar genoeg is om bewaard te blijven. Maar als een willekeurig object door deze scheidingswanden wordt omsloten, verhoogt dit dan de waarde van het object of staat de paalwand er alleen maar onlogisch bij, alsof hij iets onbeduidends bewaakt?

“Farewell Somewhere” is een aangrijpende verkenning van het kortstondige geheugen, waarin de bitterzoete essentie van een nostalgische plek is vastgelegd die langzaam uit het zicht verdwijnt. Door een delicaat samenspel van kleur en textuur roept het schilderij een gevoel van verlangen en vergankelijke schoonheid op en nodigt het kijkers uit om na te denken over de vluchtigheid van dierbare herinneringen. Spookachtige contouren van bekende landschappen vermengen zich met abstracte vormen en suggereren de langzame ontbinding van eens levendige herinneringen in de ether van de tijd. Het zachte, gedempte palet versterkt het gevoel van nostalgie en creëert een sfeer die zowel troost als melancholie uitstraalt. In dit werk kapselt de kunstenaar op meesterlijke wijze de strijd tussen vasthouden en loslaten, en nodigt ons uit om na te denken over de plaatsen die ons hebben gevormd, zelfs als ze beginnen weg te glijden.

Dit installatieverhaal vertelt een aanraking wekkend verhaal van een robot die door een verlaten, post-apocalytpische wereld trekt, ontvolkt van natuur, waarop hij een bloem probeert te vinden als eerbetoon voor het graf van de laatste mensen. In de kale, barre landschap, navigeert de robot door de restanten van een vergeten beschaving, uitstraalt hoop en begeerte. In zijn onverzadigbare zoektocht ontdekt de robot uiteindelijk een bloem, een moment van overwinning dat tragisch wordt onderbroken door de realisatie dat deze een kunstmatige creatie is, die niet leeft. Dit werk onderzoekt thema's zoals verlangen, verlies en het zoeken naar betekenis in een wereld die van zijn natuurlijke schoonheid is ontdaan, en nodigt het bezoeker uit na te denken over de fragiele relatie tussen technologie en menselijkheid.

Is ons lichaam een kooi van ons hart of onze ziel? Misschien wel ja, het lichaam, onze ziel/hart en persoonlijkheden zijn nauw met elkaar verbonden, want we denken met onze hersenen en delen van je persoonlijkheid zijn afhankelijk van ons DNA. Als ik deze feiten niet had geweten, had ik misschien niet het gevoel gehad dat ik gevangen zit in mijn lichaam. Wat me gevangen houdt in mijn lichaam is de kennis of het verhaal dat ik heb gehoord, dus misschien had ik me vrijer gevoeld als ik geen complexe gedachten had gehad.

Laten we ons nu afvragen of wij, het menselijk ras, de juiste stappen hebben gezet? Er is geen antwoord, dus het is zinloos om erover na te denken, maar we kunnen wel pessimistisch zijn over de huidige situatie. Men denkt dat de wereld zo'n vriendelijke plek is geworden dat we kunnen leven zonder ons te kunnen aanpassen dankzij de ontwikkeling van de maatschappij, maar is het echt goed om te blijven leven zonder je te kunnen aanpassen? Het is goed noch slecht. Het enige verschil is misschien dat het lijden een beetje ingewikkelder is geworden. Het heeft geen zin om zo te denken.

Dit werk is een installatie met twee aquariums, een op de vloer is een functioneel aquarium en de andere op een kruk is een niet-functioneel aquarium dat water lekt in het perfecte aquarium op de vloer. Een aquarium zonder water functioneert niet als een aquarium. Zodra het water van het onvolmaakte aquarium het aquarium op de vloer vult, wordt perfectie bereikt.