Johan van der Wiel

In de wijk Heechterp in Leeuwarden heb ik buiten voor de expositie ruimte No Mans Land een tent geplaatst gemaakt van bouwzeil en een oude deur uit de expositieruimte. Op het raam waardoor je naar buiten keek vanuit de expositieruimte heb ik gedicht geschreven. De context van de tent en het gedicht is te lezen op mijn website, post 'Nimmens Lân'.

Patroon is een beeldend werk wat uit twee patronen bestaat. Een patroon welke is gemaakt van het blad van mijn werkbank en is geïnspireerd door het systeemplafond boven onze werkplekken, onze stedelijke straten en de stoeptegels uit Guernica. Het andere patroon is gemaakt van het werkblad van een lithopers en is een patroon in de vorm van een icoon. Dit werk is ontstaan in interactie met het verhaal Fragment. Een kort verhaal bestaand uit vijf fragmenten. Deze kun je vinden op mijn website. Van Patroon en Fragment zal in mei 2023 een publicatie uitkomen.

Ianua is een beeldend werk wat ik in samenwerking met de Haagse kunstenaar Paul de Regt heb gemaakt. Dit werk is een goed voorbeeld van een kunstwerk wat als timmerproject is begonnen. Naast dit beeldend werk heb ik ook een kort verhaal geschreven over ianua. Dit is te lezen op www.buroinhout.com/post/ianua Op de foto is het werk geïnstalleerd bij RAAM 55. Het werk is gepubliceerd in de wijkkrant van Kortenbos.

houtskool, hout van de straat, vragen Vuur. Blote voeten in de modder, dansend om het kampvuur. Na een dag zweten op het land, samen bij de vuurplaats. De mens die leeft onder de maan en sterren, verbonden met de aarde. Dit perspectief wordt ingenomen in het gedicht Four quartets van T.S. Eliot. De zin "They were dancing around the bonfire" komt uit dit gedicht en was de vonk voor Stadsvuur. Met dit project ben ik opzoek naar verbondenheid in de stad. Verbinding met de natuur en met elkaar. Ik volg de maancyclus van 28 nachten om bij elke maanstand een paneel te maken. Mijn kwast is het kampvuur. Het materiaal komt uit de straten van Den Haag. Overdag ga ik hout sprokkelen, een pallet naast de flat of een balk uit een container. 's Avonds zoek ik de beschutting van een tuin, mensen om te ontmoeten en ontsteek ik het vuur. Bij het vuur stel ik drie stadsvuur vragen om met elkaar te mijmeren over stad, natuur en verbondenheid. Na de 28 stappen van een maancyclus zijn er 28 panelen ontstaan en een groep mensen die hierover hebben nagedacht. De tentoonstelling zal een ontmoeting worden tussen deze mensen, gedachten en panelen onder de volle maan. Er zijn al meerdere stadsvuren ontstoken, dit project is in uitvoering.

De Japanse mythologie kent Obake's. Letterlijk betekent dat 'ding dat verandert'. In januari heb ik een serie Obake's gemaakt welke te zien waren bij RAAM 55. Elke nacht was er een andere Obake te zien aan het Westeinde. Japanners gebruiken het woord Obake onder andere voor het benoemen van spoken. Een ding dat dwaalt, die je denkt te zien en opeens iets anders lijkt te zijn. Angst in vorm gereflecteerd. In 2016 ging ik als timmerman aan de slag in de bouw. Regelmatig zag ik dingen in de noesten van hout, of in de houding van een stuk isolatiemateriaal wat uit het raggelwerk hing. Objecten en ruimtes ervoer ik als bezield en probeerde ik te duiden. De kunstenaar in mij werd wakker op de bouwpunt. Alle oude religies kennen het aspect van bezieling van objecten en de omgeving, het leven dat door alles heen stroomt en de mens als zoekend wezen. Nieuwsgierig en met ontzag ons probeerden we ons te verhouden tot de omgeving, de wereld en het universum. In ontzag huist respect en is bestaat ook ruimte voor angst. De oude religies brachten dit in beeld en daardoor kreeg het een gezicht. De Obake uit Japan is hier een mooi bijvoorbeeld van.

Kleed |epoxy, vuren hout, staal, gips, jute, lijnolie, spanband "Verkleed als mezelf ga ik op pad." Het begin van een gedicht waar ik al een tijd mee rond liep. Het bleef steken in taal, maar onverwacht kwam het in beeld. Opgegroeid in Ende des Jahrhunderts, de jaren '80 en '90 waar je kon opkijken en identificeren met idolen. Grote posters boven je bed en look-a-like kleding op de plank. Ermee rondlopen deed ik alleen in mijn verbeelding. Gek eigenlijk dat ik geen fan was van David Bowie, de multi identiteiten mens, elke cd-cover een nieuwe gedaante. De periode waarin het minimal was uitgewerkt en ingewerkt op de mens. De westerse samenleving naakt achtergelaten in het alledaagse.

Spanbanden, geweven in stalen raster | muziek door Jonathan Leendertse In 1980 ging de eerste paal de grond in van het Prins Clausplein. Ik heb me nooit gerealiseerd dat deze beton met asfalt afgewerkte metafoor een begin heeft gehad. Enkele maanden geleden ging ik het Plein onderzoeken: op de fiets gezocht naar het midden en met de auto het Plein doorkruist vanuit de vier verschillende richtingen. Onverwacht kwam ik erin terecht en verbond het één met het ander. Kan een plein geen midden hebben? Kan een levend geheel bestaan zonder kern? Bij het Prins Clausplein kan het, maar hoe zit het dan in elkaar? De wegen brachten mij op een nieuw inzicht en nieuw perspectief. Dit is het derde werk wat hoort in de serie ‘Ende des Jahrhunderts’ naast ‘Pulse’ en ‘Kleed’. Hoe kijk je naar het alledaagse, hoe kijk je naar kunst? Schilderijen kun je bekijken, gedichten lezen en om een beeldend werk kun je heen lopen. Maar zou je er ook in kunnen komen? Welkom ín het werk Plein. Stap in je auto, zet je boxen aan en oriënteer je op de route (de route en de link naar soundcloud is te vinden op de website) en starten maar. Rij naar het Prins Clausplein. Druk bij het passeren van de Haagse Poort (kantoor gebouw NN Group) op play en kijk mee. De muziek is voor dit werk gecomponeerd en uitgevoerd door Jonathan Leendertse. Het werk Plein bestaat uit twee delen een installatie in het raamkozijn van het atelier en op/in het Prins clausplein zelf.

Een performance is een onderzoek. Zet een denkbeeldig hek om een klein stukje dagelijks leven. Observeer wat er gebeurd, bij jezelf en bij de ander. "Wat zie jij?" Alle vrijdagen in maart, april en mei 2021 ben ik 's middags vanuit mijn atelier een vaste route gaan lopen met de houten mondkap op. Nieuwsgierig naar mijn eigen reactie en die van de mensen op straat. De uitdaging was om vragen op te roepen en geen meningen. Open rond te lopen en het ongemak te accepteren. Aangekomen op het Binnenhof maakte ik een selfie en postte deze op Instagram @johaninhout. Ik gebruikte de comments van instagram voor mijn verslaglegging. Onderweg werd er vaak spontaan gereageerd door een uitroep, een lach, weg te kijken of star vooruit te blijven kijken. Er kwamen mensen naar mij toe om hun verhaal te delen of om vragen te stellen, meerdere keren ook met camera. Het afgelopen jaar was er een nieuwe dynamiek in ons samenleven. Het viel mij op dat beelden een grote invloed hebben en dat het punt waar iemand staat het perspectief bepaald. Dit was voor mij aanleiding om onderzoek te gaan doen door middel van een performance. Een beeld, het perspectief en de betekenis, die ik, die jij, die wij eraan geven. Hoe kijk ik, wat zie ik? Hoe kijk jij, wat zie jij? Concept: elke vrijdagmiddag een selfie met de houten mondkap op het Binnenhof . Drie maanden (3 maart tm 28 mei). Route: Bakkerstraat, Torenstraat, Kerkplein, Rond de Grote Kerk, Gravenstraat, Buitenhof, Binnenhof, Plein, Lange Poten, Hofweg, Buitenhof, Gravenstraat, Grote Halsstraat, Prinsestraat, Kleine Nobelstraat, Torenstraat, Geest. Reflectie en reacties in comments van Instagram @johaninhout

vuren hout, stalen hengen Beeldend werk naar de Philip Glass opera The Fall of the House of Usher. Een verhaal van Edgar Allen Poe met het opschrift van songwriter de Béranger (1780-1857). "Mijn hart is als een opgehangen luit. Zodra men het raakt weerklinkt er geluid." Dit werk van Glass trof mij. Het woelt een gevoel op van een diepte waar Techno ook toegang tot heeft. De opera kwam uit in 1987, de tijd dat de Techno zich volop ontwikkelde. Muziek helemaal uitgekleed, minimal. Het had zich al ontdaan van harmonie en melodie en nu was ook het ritme aan de beurt. Wat overbleef was de pulse, de hartslag. Dit werk is onderdeel van de serie ‘Ende des Jahrhunderts’ samen met ‘Kleed’ en ‘Plein’. Foto bij de installatie Pulse tijdens interview met Lex Bohlmeijer voor Radio 4.

Een object gemaakt van houtafval uit één specifieke container. Een kubus bestaande uit hout van diverse afmetingen. Een nieuw object voor in de nieuwe gerenoveerde ruimte gemaakt van het oude materiaal uit diezelfde ruimte.