Matthew James Lanning

De titel van dit werk verwijst naar David Goldblatt’s The Structure of Things Then, een fotografische collectie van Goldblatt met een essay van Neville Dubow die onderzoekt hoe de architectuur in Zuid-Afrika de overheersende ideologieën van apartheid weerspiegelde. Goldblatt merkte op dat tegen het einde van de apartheid de architectuur van de Gereformeerde kerken veranderde naar lagere, geaarde vormen met steil hellende daken—bijna lansachtig—wat een verdedigende houding suggereert. Voor Goldblatt onthult architectuur, in vorm en materiaal, de ideologische contouren van het regime dat haar voortbrengt. Toch is er na The Structure of Things Then nog steeds The Structure of Things to Come. Vandaag, in een heel ander maar even complex ideologisch landschap, worden woningen voor lagere inkomensgroepen gebouwd met materialen die snel een vorm van onderdak creëren. De definitie van mens-zijn raakt verstrengeld met een materieel proces dat gebonden is aan dezelfde extractieve dynamieken van het laat-kapitalisme—het produceren van ruimte (woning) ten koste van een onzekere toekomst. Binnen deze gespannen geologische dynamiek van het Antropoceen—waar de toekomst slechts binnen een smal tijdsperspectief voorstelbaar is—kunnen we ons afvragen: wat vertellen de vormen, materialen en processen die minimale stedelijke ruimtes creëren over wat het betekent om mens te zijn? Wanneer verbeelding wordt beperkt door crisis, wat zeggen deze minimalistische stedelijke vormen en materialen over menselijkheid binnen een paradigma gekenmerkt door gebrek aan temporeel perspectief? De definitie van wat menselijk is en hoe ruimtelijke ordeningen onze collectiviteit bepalen lijken gevangen in het samenspel tussen deze elementen en hoe dit stedelijke ruimtes opent naar anders onvoorstelbare mogelijkheden. Wanneer verbeelding wordt verruimd door de veelvoud aan mogelijkheden in materieel samenspel, kunnen we zien hoe mens-zijn wordt gedefinieerd binnen huidige en toekomstige ruimtes. De aanwezigheid van onze menselijkheid, verankerd in materiële vormen, wordt zo een uitdrukking van ons bestaan binnen de stedelijke beschaving. Misschien is het juist door het samenspel van materiaal, vorm en proces dat nieuwe definities van menselijkheid en collectiviteit kunnen ontstaan. Wanneer we gebouwde ruimte niet alleen als onderdak zien, maar als een plek van imaginair potentieel, wordt materiële aanwezigheid een teken van menselijke aanwezigheid—nu en in de toekomst.

De titel van dit werk verwijst naar David Goldblatt’s The Structure of Things Then, een fotografische collectie van Goldblatt met een essay van Neville Dubow die onderzoekt hoe de architectuur in Zuid-Afrika de overheersende ideologieën van apartheid weerspiegelde. Goldblatt merkte op dat tegen het einde van de apartheid de architectuur van de Gereformeerde kerken veranderde naar lagere, geaarde vormen met steil hellende daken—bijna lansachtig—wat een verdedigende houding suggereert. Voor Goldblatt onthult architectuur, in vorm en materiaal, de ideologische contouren van het regime dat haar voortbrengt. Toch is er na The Structure of Things Then nog steeds The Structure of Things to Come. Vandaag, in een heel ander maar even complex ideologisch landschap, worden woningen voor lagere inkomensgroepen gebouwd met materialen die snel een vorm van onderdak creëren. De definitie van mens-zijn raakt verstrengeld met een materieel proces dat gebonden is aan dezelfde extractieve dynamieken van het laat-kapitalisme—het produceren van ruimte (woning) ten koste van een onzekere toekomst. Binnen deze gespannen geologische dynamiek van het Antropoceen—waar de toekomst slechts binnen een smal tijdsperspectief voorstelbaar is—kunnen we ons afvragen: wat vertellen de vormen, materialen en processen die minimale stedelijke ruimtes creëren over wat het betekent om mens te zijn? Wanneer verbeelding wordt beperkt door crisis, wat zeggen deze minimalistische stedelijke vormen en materialen over menselijkheid binnen een paradigma gekenmerkt door gebrek aan temporeel perspectief? De definitie van wat menselijk is en hoe ruimtelijke ordeningen onze collectiviteit bepalen lijken gevangen in het samenspel tussen deze elementen en hoe dit stedelijke ruimtes opent naar anders onvoorstelbare mogelijkheden. Wanneer verbeelding wordt verruimd door de veelvoud aan mogelijkheden in materieel samenspel, kunnen we zien hoe mens-zijn wordt gedefinieerd binnen huidige en toekomstige ruimtes. De aanwezigheid van onze menselijkheid, verankerd in materiële vormen, wordt zo een uitdrukking van ons bestaan binnen de stedelijke beschaving. Misschien is het juist door het samenspel van materiaal, vorm en proces dat nieuwe definities van menselijkheid en collectiviteit kunnen ontstaan. Wanneer we gebouwde ruimte niet alleen als onderdak zien, maar als een plek van imaginair potentieel, wordt materiële aanwezigheid een teken van menselijke aanwezigheid—nu en in de toekomst.

De titel van dit werk verwijst naar David Goldblatt’s The Structure of Things Then, een fotografische collectie van Goldblatt met een essay van Neville Dubow die onderzoekt hoe de architectuur in Zuid-Afrika de overheersende ideologieën van apartheid weerspiegelde. Goldblatt merkte op dat tegen het einde van de apartheid de architectuur van de Gereformeerde kerken veranderde naar lagere, geaarde vormen met steil hellende daken—bijna lansachtig—wat een verdedigende houding suggereert. Voor Goldblatt onthult architectuur, in vorm en materiaal, de ideologische contouren van het regime dat haar voortbrengt. Toch is er na The Structure of Things Then nog steeds The Structure of Things to Come. Vandaag, in een heel ander maar even complex ideologisch landschap, worden woningen voor lagere inkomensgroepen gebouwd met materialen die snel een vorm van onderdak creëren. De definitie van mens-zijn raakt verstrengeld met een materieel proces dat gebonden is aan dezelfde extractieve dynamieken van het laat-kapitalisme—het produceren van ruimte (woning) ten koste van een onzekere toekomst. Binnen deze gespannen geologische dynamiek van het Antropoceen—waar de toekomst slechts binnen een smal tijdsperspectief voorstelbaar is—kunnen we ons afvragen: wat vertellen de vormen, materialen en processen die minimale stedelijke ruimtes creëren over wat het betekent om mens te zijn? Wanneer verbeelding wordt beperkt door crisis, wat zeggen deze minimalistische stedelijke vormen en materialen over menselijkheid binnen een paradigma gekenmerkt door gebrek aan temporeel perspectief? De definitie van wat menselijk is en hoe ruimtelijke ordeningen onze collectiviteit bepalen lijken gevangen in het samenspel tussen deze elementen en hoe dit stedelijke ruimtes opent naar anders onvoorstelbare mogelijkheden. Wanneer verbeelding wordt verruimd door de veelvoud aan mogelijkheden in materieel samenspel, kunnen we zien hoe mens-zijn wordt gedefinieerd binnen huidige en toekomstige ruimtes. De aanwezigheid van onze menselijkheid, verankerd in materiële vormen, wordt zo een uitdrukking van ons bestaan binnen de stedelijke beschaving. Misschien is het juist door het samenspel van materiaal, vorm en proces dat nieuwe definities van menselijkheid en collectiviteit kunnen ontstaan. Wanneer we gebouwde ruimte niet alleen als onderdak zien, maar als een plek van imaginair potentieel, wordt materiële aanwezigheid een teken van menselijke aanwezigheid—nu en in de toekomst.

De titel van dit werk verwijst naar David Goldblatt’s The Structure of Things Then, een fotografische collectie van Goldblatt met een essay van Neville Dubow die onderzoekt hoe de architectuur in Zuid-Afrika de overheersende ideologieën van apartheid weerspiegelde. Goldblatt merkte op dat tegen het einde van de apartheid de architectuur van de Gereformeerde kerken veranderde naar lagere, geaarde vormen met steil hellende daken—bijna lansachtig—wat een verdedigende houding suggereert. Voor Goldblatt onthult architectuur, in vorm en materiaal, de ideologische contouren van het regime dat haar voortbrengt. Toch is er na The Structure of Things Then nog steeds The Structure of Things to Come. Vandaag, in een heel ander maar even complex ideologisch landschap, worden woningen voor lagere inkomensgroepen gebouwd met materialen die snel een vorm van onderdak creëren. De definitie van mens-zijn raakt verstrengeld met een materieel proces dat gebonden is aan dezelfde extractieve dynamieken van het laat-kapitalisme—het produceren van ruimte (woning) ten koste van een onzekere toekomst. Binnen deze gespannen geologische dynamiek van het Antropoceen—waar de toekomst slechts binnen een smal tijdsperspectief voorstelbaar is—kunnen we ons afvragen: wat vertellen de vormen, materialen en processen die minimale stedelijke ruimtes creëren over wat het betekent om mens te zijn? Wanneer verbeelding wordt beperkt door crisis, wat zeggen deze minimalistische stedelijke vormen en materialen over menselijkheid binnen een paradigma gekenmerkt door gebrek aan temporeel perspectief? De definitie van wat menselijk is en hoe ruimtelijke ordeningen onze collectiviteit bepalen lijken gevangen in het samenspel tussen deze elementen en hoe dit stedelijke ruimtes opent naar anders onvoorstelbare mogelijkheden. Wanneer verbeelding wordt verruimd door de veelvoud aan mogelijkheden in materieel samenspel, kunnen we zien hoe mens-zijn wordt gedefinieerd binnen huidige en toekomstige ruimtes. De aanwezigheid van onze menselijkheid, verankerd in materiële vormen, wordt zo een uitdrukking van ons bestaan binnen de stedelijke beschaving. Misschien is het juist door het samenspel van materiaal, vorm en proces dat nieuwe definities van menselijkheid en collectiviteit kunnen ontstaan. Wanneer we gebouwde ruimte niet alleen als onderdak zien, maar als een plek van imaginair potentieel, wordt materiële aanwezigheid een teken van menselijke aanwezigheid—nu en in de toekomst.

De titel van dit werk verwijst naar David Goldblatt’s The Structure of Things Then, een fotografische collectie van Goldblatt met een essay van Neville Dubow die onderzoekt hoe de architectuur in Zuid-Afrika de overheersende ideologieën van apartheid weerspiegelde. Goldblatt merkte op dat tegen het einde van de apartheid de architectuur van de Gereformeerde kerken veranderde naar lagere, geaarde vormen met steil hellende daken—bijna lansachtig—wat een verdedigende houding suggereert. Voor Goldblatt onthult architectuur, in vorm en materiaal, de ideologische contouren van het regime dat haar voortbrengt. Toch is er na The Structure of Things Then nog steeds The Structure of Things to Come. Vandaag, in een heel ander maar even complex ideologisch landschap, worden woningen voor lagere inkomensgroepen gebouwd met materialen die snel een vorm van onderdak creëren. De definitie van mens-zijn raakt verstrengeld met een materieel proces dat gebonden is aan dezelfde extractieve dynamieken van het laat-kapitalisme—het produceren van ruimte (woning) ten koste van een onzekere toekomst. Binnen deze gespannen geologische dynamiek van het Antropoceen—waar de toekomst slechts binnen een smal tijdsperspectief voorstelbaar is—kunnen we ons afvragen: wat vertellen de vormen, materialen en processen die minimale stedelijke ruimtes creëren over wat het betekent om mens te zijn? Wanneer verbeelding wordt beperkt door crisis, wat zeggen deze minimalistische stedelijke vormen en materialen over menselijkheid binnen een paradigma gekenmerkt door gebrek aan temporeel perspectief? De definitie van wat menselijk is en hoe ruimtelijke ordeningen onze collectiviteit bepalen lijken gevangen in het samenspel tussen deze elementen en hoe dit stedelijke ruimtes opent naar anders onvoorstelbare mogelijkheden. Wanneer verbeelding wordt verruimd door de veelvoud aan mogelijkheden in materieel samenspel, kunnen we zien hoe mens-zijn wordt gedefinieerd binnen huidige en toekomstige ruimtes. De aanwezigheid van onze menselijkheid, verankerd in materiële vormen, wordt zo een uitdrukking van ons bestaan binnen de stedelijke beschaving. Misschien is het juist door het samenspel van materiaal, vorm en proces dat nieuwe definities van menselijkheid en collectiviteit kunnen ontstaan. Wanneer we gebouwde ruimte niet alleen als onderdak zien, maar als een plek van imaginair potentieel, wordt materiële aanwezigheid een teken van menselijke aanwezigheid—nu en in de toekomst.

De titel van dit werk verwijst naar David Goldblatt’s The Structure of Things Then, een fotografische collectie van Goldblatt met een essay van Neville Dubow die onderzoekt hoe de architectuur in Zuid-Afrika de overheersende ideologieën van apartheid weerspiegelde. Goldblatt merkte op dat tegen het einde van de apartheid de architectuur van de Gereformeerde kerken veranderde naar lagere, geaarde vormen met steil hellende daken—bijna lansachtig—wat een verdedigende houding suggereert. Voor Goldblatt onthult architectuur, in vorm en materiaal, de ideologische contouren van het regime dat haar voortbrengt. Toch is er na The Structure of Things Then nog steeds The Structure of Things to Come. Vandaag, in een heel ander maar even complex ideologisch landschap, worden woningen voor lagere inkomensgroepen gebouwd met materialen die snel een vorm van onderdak creëren. De definitie van mens-zijn raakt verstrengeld met een materieel proces dat gebonden is aan dezelfde extractieve dynamieken van het laat-kapitalisme—het produceren van ruimte (woning) ten koste van een onzekere toekomst. Binnen deze gespannen geologische dynamiek van het Antropoceen—waar de toekomst slechts binnen een smal tijdsperspectief voorstelbaar is—kunnen we ons afvragen: wat vertellen de vormen, materialen en processen die minimale stedelijke ruimtes creëren over wat het betekent om mens te zijn? Wanneer verbeelding wordt beperkt door crisis, wat zeggen deze minimalistische stedelijke vormen en materialen over menselijkheid binnen een paradigma gekenmerkt door gebrek aan temporeel perspectief? De definitie van wat menselijk is en hoe ruimtelijke ordeningen onze collectiviteit bepalen lijken gevangen in het samenspel tussen deze elementen en hoe dit stedelijke ruimtes opent naar anders onvoorstelbare mogelijkheden. Wanneer verbeelding wordt verruimd door de veelvoud aan mogelijkheden in materieel samenspel, kunnen we zien hoe mens-zijn wordt gedefinieerd binnen huidige en toekomstige ruimtes. De aanwezigheid van onze menselijkheid, verankerd in materiële vormen, wordt zo een uitdrukking van ons bestaan binnen de stedelijke beschaving. Misschien is het juist door het samenspel van materiaal, vorm en proces dat nieuwe definities van menselijkheid en collectiviteit kunnen ontstaan. Wanneer we gebouwde ruimte niet alleen als onderdak zien, maar als een plek van imaginair potentieel, wordt materiële aanwezigheid een teken van menselijke aanwezigheid—nu en in de toekomst.

De titel van dit werk verwijst naar David Goldblatt’s The Structure of Things Then, een fotografische collectie van Goldblatt met een essay van Neville Dubow die onderzoekt hoe de architectuur in Zuid-Afrika de overheersende ideologieën van apartheid weerspiegelde. Goldblatt merkte op dat tegen het einde van de apartheid de architectuur van de Gereformeerde kerken veranderde naar lagere, geaarde vormen met steil hellende daken—bijna lansachtig—wat een verdedigende houding suggereert. Voor Goldblatt onthult architectuur, in vorm en materiaal, de ideologische contouren van het regime dat haar voortbrengt. Toch is er na The Structure of Things Then nog steeds The Structure of Things to Come. Vandaag, in een heel ander maar even complex ideologisch landschap, worden woningen voor lagere inkomensgroepen gebouwd met materialen die snel een vorm van onderdak creëren. De definitie van mens-zijn raakt verstrengeld met een materieel proces dat gebonden is aan dezelfde extractieve dynamieken van het laat-kapitalisme—het produceren van ruimte (woning) ten koste van een onzekere toekomst. Binnen deze gespannen geologische dynamiek van het Antropoceen—waar de toekomst slechts binnen een smal tijdsperspectief voorstelbaar is—kunnen we ons afvragen: wat vertellen de vormen, materialen en processen die minimale stedelijke ruimtes creëren over wat het betekent om mens te zijn? Wanneer verbeelding wordt beperkt door crisis, wat zeggen deze minimalistische stedelijke vormen en materialen over menselijkheid binnen een paradigma gekenmerkt door gebrek aan temporeel perspectief? De definitie van wat menselijk is en hoe ruimtelijke ordeningen onze collectiviteit bepalen lijken gevangen in het samenspel tussen deze elementen en hoe dit stedelijke ruimtes opent naar anders onvoorstelbare mogelijkheden. Wanneer verbeelding wordt verruimd door de veelvoud aan mogelijkheden in materieel samenspel, kunnen we zien hoe mens-zijn wordt gedefinieerd binnen huidige en toekomstige ruimtes. De aanwezigheid van onze menselijkheid, verankerd in materiële vormen, wordt zo een uitdrukking van ons bestaan binnen de stedelijke beschaving. Misschien is het juist door het samenspel van materiaal, vorm en proces dat nieuwe definities van menselijkheid en collectiviteit kunnen ontstaan. Wanneer we gebouwde ruimte niet alleen als onderdak zien, maar als een plek van imaginair potentieel, wordt materiële aanwezigheid een teken van menselijke aanwezigheid—nu en in de toekomst.

De titel van dit werk verwijst naar David Goldblatt’s The Structure of Things Then, een fotografische collectie van Goldblatt met een essay van Neville Dubow die onderzoekt hoe de architectuur in Zuid-Afrika de overheersende ideologieën van apartheid weerspiegelde. Goldblatt merkte op dat tegen het einde van de apartheid de architectuur van de Gereformeerde kerken veranderde naar lagere, geaarde vormen met steil hellende daken—bijna lansachtig—wat een verdedigende houding suggereert. Voor Goldblatt onthult architectuur, in vorm en materiaal, de ideologische contouren van het regime dat haar voortbrengt. Toch is er na The Structure of Things Then nog steeds The Structure of Things to Come. Vandaag, in een heel ander maar even complex ideologisch landschap, worden woningen voor lagere inkomensgroepen gebouwd met materialen die snel een vorm van onderdak creëren. De definitie van mens-zijn raakt verstrengeld met een materieel proces dat gebonden is aan dezelfde extractieve dynamieken van het laat-kapitalisme—het produceren van ruimte (woning) ten koste van een onzekere toekomst. Binnen deze gespannen geologische dynamiek van het Antropoceen—waar de toekomst slechts binnen een smal tijdsperspectief voorstelbaar is—kunnen we ons afvragen: wat vertellen de vormen, materialen en processen die minimale stedelijke ruimtes creëren over wat het betekent om mens te zijn? Wanneer verbeelding wordt beperkt door crisis, wat zeggen deze minimalistische stedelijke vormen en materialen over menselijkheid binnen een paradigma gekenmerkt door gebrek aan temporeel perspectief? De definitie van wat menselijk is en hoe ruimtelijke ordeningen onze collectiviteit bepalen lijken gevangen in het samenspel tussen deze elementen en hoe dit stedelijke ruimtes opent naar anders onvoorstelbare mogelijkheden. Wanneer verbeelding wordt verruimd door de veelvoud aan mogelijkheden in materieel samenspel, kunnen we zien hoe mens-zijn wordt gedefinieerd binnen huidige en toekomstige ruimtes. De aanwezigheid van onze menselijkheid, verankerd in materiële vormen, wordt zo een uitdrukking van ons bestaan binnen de stedelijke beschaving. Misschien is het juist door het samenspel van materiaal, vorm en proces dat nieuwe definities van menselijkheid en collectiviteit kunnen ontstaan. Wanneer we gebouwde ruimte niet alleen als onderdak zien, maar als een plek van imaginair potentieel, wordt materiële aanwezigheid een teken van menselijke aanwezigheid—nu en in de toekomst.

De titel van dit werk verwijst naar David Goldblatt’s The Structure of Things Then, een fotografische collectie van Goldblatt met een essay van Neville Dubow die onderzoekt hoe de architectuur in Zuid-Afrika de overheersende ideologieën van apartheid weerspiegelde. Goldblatt merkte op dat tegen het einde van de apartheid de architectuur van de Gereformeerde kerken veranderde naar lagere, geaarde vormen met steil hellende daken—bijna lansachtig—wat een verdedigende houding suggereert. Voor Goldblatt onthult architectuur, in vorm en materiaal, de ideologische contouren van het regime dat haar voortbrengt. Toch is er na The Structure of Things Then nog steeds The Structure of Things to Come. Vandaag, in een heel ander maar even complex ideologisch landschap, worden woningen voor lagere inkomensgroepen gebouwd met materialen die snel een vorm van onderdak creëren. De definitie van mens-zijn raakt verstrengeld met een materieel proces dat gebonden is aan dezelfde extractieve dynamieken van het laat-kapitalisme—het produceren van ruimte (woning) ten koste van een onzekere toekomst. Binnen deze gespannen geologische dynamiek van het Antropoceen—waar de toekomst slechts binnen een smal tijdsperspectief voorstelbaar is—kunnen we ons afvragen: wat vertellen de vormen, materialen en processen die minimale stedelijke ruimtes creëren over wat het betekent om mens te zijn? Wanneer verbeelding wordt beperkt door crisis, wat zeggen deze minimalistische stedelijke vormen en materialen over menselijkheid binnen een paradigma gekenmerkt door gebrek aan temporeel perspectief? De definitie van wat menselijk is en hoe ruimtelijke ordeningen onze collectiviteit bepalen lijken gevangen in het samenspel tussen deze elementen en hoe dit stedelijke ruimtes opent naar anders onvoorstelbare mogelijkheden. Wanneer verbeelding wordt verruimd door de veelvoud aan mogelijkheden in materieel samenspel, kunnen we zien hoe mens-zijn wordt gedefinieerd binnen huidige en toekomstige ruimtes. De aanwezigheid van onze menselijkheid, verankerd in materiële vormen, wordt zo een uitdrukking van ons bestaan binnen de stedelijke beschaving. Misschien is het juist door het samenspel van materiaal, vorm en proces dat nieuwe definities van menselijkheid en collectiviteit kunnen ontstaan. Wanneer we gebouwde ruimte niet alleen als onderdak zien, maar als een plek van imaginair potentieel, wordt materiële aanwezigheid een teken van menselijke aanwezigheid—nu en in de toekomst.

De titel van dit werk verwijst naar David Goldblatt’s The Structure of Things Then, een fotografische collectie van Goldblatt met een essay van Neville Dubow die onderzoekt hoe de architectuur in Zuid-Afrika de overheersende ideologieën van apartheid weerspiegelde. Goldblatt merkte op dat tegen het einde van de apartheid de architectuur van de Gereformeerde kerken veranderde naar lagere, geaarde vormen met steil hellende daken—bijna lansachtig—wat een verdedigende houding suggereert. Voor Goldblatt onthult architectuur, in vorm en materiaal, de ideologische contouren van het regime dat haar voortbrengt. Toch is er na The Structure of Things Then nog steeds The Structure of Things to Come. Vandaag, in een heel ander maar even complex ideologisch landschap, worden woningen voor lagere inkomensgroepen gebouwd met materialen die snel een vorm van onderdak creëren. De definitie van mens-zijn raakt verstrengeld met een materieel proces dat gebonden is aan dezelfde extractieve dynamieken van het laat-kapitalisme—het produceren van ruimte (woning) ten koste van een onzekere toekomst. Binnen deze gespannen geologische dynamiek van het Antropoceen—waar de toekomst slechts binnen een smal tijdsperspectief voorstelbaar is—kunnen we ons afvragen: wat vertellen de vormen, materialen en processen die minimale stedelijke ruimtes creëren over wat het betekent om mens te zijn? Wanneer verbeelding wordt beperkt door crisis, wat zeggen deze minimalistische stedelijke vormen en materialen over menselijkheid binnen een paradigma gekenmerkt door gebrek aan temporeel perspectief? De definitie van wat menselijk is en hoe ruimtelijke ordeningen onze collectiviteit bepalen lijken gevangen in het samenspel tussen deze elementen en hoe dit stedelijke ruimtes opent naar anders onvoorstelbare mogelijkheden. Wanneer verbeelding wordt verruimd door de veelvoud aan mogelijkheden in materieel samenspel, kunnen we zien hoe mens-zijn wordt gedefinieerd binnen huidige en toekomstige ruimtes. De aanwezigheid van onze menselijkheid, verankerd in materiële vormen, wordt zo een uitdrukking van ons bestaan binnen de stedelijke beschaving. Misschien is het juist door het samenspel van materiaal, vorm en proces dat nieuwe definities van menselijkheid en collectiviteit kunnen ontstaan. Wanneer we gebouwde ruimte niet alleen als onderdak zien, maar als een plek van imaginair potentieel, wordt materiële aanwezigheid een teken van menselijke aanwezigheid—nu en in de toekomst.

Wat betekent het om mens te zijn binnen een stedelijke ruimte en een consumptiepatroon dat voornamelijk wordt gevormd door productieprocessen met milieugevaarlijke gevolgen? Als reactie op deze fundamentele, planetaire vraag onderzoekt Refraction de kenmerken van de stad en haar ruimtes door te kijken naar signalen die menselijke activiteit in deze stedelijke omgevingen toewijzen, verdelen, communiceren en navigeren. De context van deze signalen omvat de materialisatie en diversificatie van textuursensaties die hun vorm bepalen. Een belangrijk kenmerk waarbij dit fenomeen visueel duidelijk wordt, is de drempel en de materiële en textuurlijke formaties die deze drempels creëren. Dit leidt tot een fundamentele vraag: hoe definiëren deze drempels menselijkheid? Aanwezigheid wordt het bepalende kenmerk van onze menselijkheid binnen dit toxische paradigma, waarbij een effect ontstaat dat niet alleen de toxiciteit binnen stedelijke ruimtes, productie- en consumptiepatronen benadrukt, maar ook de kernwaarde vaststelt van wat het betekent om mens te zijn.

Wat betekent het om mens te zijn binnen een stedelijke ruimte en een consumptiepatroon dat voornamelijk wordt gevormd door productieprocessen met milieugevaarlijke gevolgen? Als reactie op deze fundamentele, planetaire vraag onderzoekt Refraction de kenmerken van de stad en haar ruimtes door te kijken naar signalen die menselijke activiteit in deze stedelijke omgevingen toewijzen, verdelen, communiceren en navigeren. De context van deze signalen omvat de materialisatie en diversificatie van textuursensaties die hun vorm bepalen. Een belangrijk kenmerk waarbij dit fenomeen visueel duidelijk wordt, is de drempel en de materiële en textuurlijke formaties die deze drempels creëren. Dit leidt tot een fundamentele vraag: hoe definiëren deze drempels menselijkheid? Aanwezigheid wordt het bepalende kenmerk van onze menselijkheid binnen dit toxische paradigma, waarbij een effect ontstaat dat niet alleen de toxiciteit binnen stedelijke ruimtes, productie- en consumptiepatronen benadrukt, maar ook de kernwaarde vaststelt van wat het betekent om mens te zijn.

Wat betekent het om mens te zijn binnen een stedelijke ruimte en een consumptiepatroon dat voornamelijk wordt gevormd door productieprocessen met milieugevaarlijke gevolgen? Als reactie op deze fundamentele, planetaire vraag onderzoekt Refraction de kenmerken van de stad en haar ruimtes door te kijken naar signalen die menselijke activiteit in deze stedelijke omgevingen toewijzen, verdelen, communiceren en navigeren. De context van deze signalen omvat de materialisatie en diversificatie van textuursensaties die hun vorm bepalen. Een belangrijk kenmerk waarbij dit fenomeen visueel duidelijk wordt, is de drempel en de materiële en textuurlijke formaties die deze drempels creëren. Dit leidt tot een fundamentele vraag: hoe definiëren deze drempels menselijkheid? Aanwezigheid wordt het bepalende kenmerk van onze menselijkheid binnen dit toxische paradigma, waarbij een effect ontstaat dat niet alleen de toxiciteit binnen stedelijke ruimtes, productie- en consumptiepatronen benadrukt, maar ook de kernwaarde vaststelt van wat het betekent om mens te zijn.

Wat betekent het om mens te zijn binnen een stedelijke ruimte en een consumptiepatroon dat voornamelijk wordt gevormd door productieprocessen met milieugevaarlijke gevolgen? Als reactie op deze fundamentele, planetaire vraag onderzoekt Refraction de kenmerken van de stad en haar ruimtes door te kijken naar signalen die menselijke activiteit in deze stedelijke omgevingen toewijzen, verdelen, communiceren en navigeren. De context van deze signalen omvat de materialisatie en diversificatie van textuursensaties die hun vorm bepalen. Een belangrijk kenmerk waarbij dit fenomeen visueel duidelijk wordt, is de drempel en de materiële en textuurlijke formaties die deze drempels creëren. Dit leidt tot een fundamentele vraag: hoe definiëren deze drempels menselijkheid? Aanwezigheid wordt het bepalende kenmerk van onze menselijkheid binnen dit toxische paradigma, waarbij een effect ontstaat dat niet alleen de toxiciteit binnen stedelijke ruimtes, productie- en consumptiepatronen benadrukt, maar ook de kernwaarde vaststelt van wat het betekent om mens te zijn.

Wat betekent het om mens te zijn binnen een stedelijke ruimte en een consumptiepatroon dat voornamelijk wordt gevormd door productieprocessen met milieugevaarlijke gevolgen? Als reactie op deze fundamentele, planetaire vraag onderzoekt Refraction de kenmerken van de stad en haar ruimtes door te kijken naar signalen die menselijke activiteit in deze stedelijke omgevingen toewijzen, verdelen, communiceren en navigeren. De context van deze signalen omvat de materialisatie en diversificatie van textuursensaties die hun vorm bepalen. Een belangrijk kenmerk waarbij dit fenomeen visueel duidelijk wordt, is de drempel en de materiële en textuurlijke formaties die deze drempels creëren. Dit leidt tot een fundamentele vraag: hoe definiëren deze drempels menselijkheid? Aanwezigheid wordt het bepalende kenmerk van onze menselijkheid binnen dit toxische paradigma, waarbij een effect ontstaat dat niet alleen de toxiciteit binnen stedelijke ruimtes, productie- en consumptiepatronen benadrukt, maar ook de kernwaarde vaststelt van wat het betekent om mens te zijn.

Wat betekent het om mens te zijn binnen een stedelijke ruimte en een consumptiepatroon dat voornamelijk wordt gevormd door productieprocessen met milieugevaarlijke gevolgen? Als reactie op deze fundamentele, planetaire vraag onderzoekt Refraction de kenmerken van de stad en haar ruimtes door te kijken naar signalen die menselijke activiteit in deze stedelijke omgevingen toewijzen, verdelen, communiceren en navigeren. De context van deze signalen omvat de materialisatie en diversificatie van textuursensaties die hun vorm bepalen. Een belangrijk kenmerk waarbij dit fenomeen visueel duidelijk wordt, is de drempel en de materiële en textuurlijke formaties die deze drempels creëren. Dit leidt tot een fundamentele vraag: hoe definiëren deze drempels menselijkheid? Aanwezigheid wordt het bepalende kenmerk van onze menselijkheid binnen dit toxische paradigma, waarbij een effect ontstaat dat niet alleen de toxiciteit binnen stedelijke ruimtes, productie- en consumptiepatronen benadrukt, maar ook de kernwaarde vaststelt van wat het betekent om mens te zijn.

Wat betekent het om mens te zijn binnen een stedelijke ruimte en een consumptiepatroon dat voornamelijk wordt gevormd door productieprocessen met milieugevaarlijke gevolgen? Als reactie op deze fundamentele, planetaire vraag onderzoekt Refraction de kenmerken van de stad en haar ruimtes door te kijken naar signalen die menselijke activiteit in deze stedelijke omgevingen toewijzen, verdelen, communiceren en navigeren. De context van deze signalen omvat de materialisatie en diversificatie van textuursensaties die hun vorm bepalen. Een belangrijk kenmerk waarbij dit fenomeen visueel duidelijk wordt, is de drempel en de materiële en textuurlijke formaties die deze drempels creëren. Dit leidt tot een fundamentele vraag: hoe definiëren deze drempels menselijkheid? Aanwezigheid wordt het bepalende kenmerk van onze menselijkheid binnen dit toxische paradigma, waarbij een effect ontstaat dat niet alleen de toxiciteit binnen stedelijke ruimtes, productie- en consumptiepatronen benadrukt, maar ook de kernwaarde vaststelt van wat het betekent om mens te zijn.

Wat betekent het om mens te zijn binnen een stedelijke ruimte en een consumptiepatroon dat voornamelijk wordt gevormd door productieprocessen met milieugevaarlijke gevolgen? Als reactie op deze fundamentele, planetaire vraag onderzoekt Refraction de kenmerken van de stad en haar ruimtes door te kijken naar signalen die menselijke activiteit in deze stedelijke omgevingen toewijzen, verdelen, communiceren en navigeren. De context van deze signalen omvat de materialisatie en diversificatie van textuursensaties die hun vorm bepalen. Een belangrijk kenmerk waarbij dit fenomeen visueel duidelijk wordt, is de drempel en de materiële en textuurlijke formaties die deze drempels creëren. Dit leidt tot een fundamentele vraag: hoe definiëren deze drempels menselijkheid? Aanwezigheid wordt het bepalende kenmerk van onze menselijkheid binnen dit toxische paradigma, waarbij een effect ontstaat dat niet alleen de toxiciteit binnen stedelijke ruimtes, productie- en consumptiepatronen benadrukt, maar ook de kernwaarde vaststelt van wat het betekent om mens te zijn.

Wat betekent het om mens te zijn binnen een stedelijke ruimte en een consumptiepatroon dat voornamelijk wordt gevormd door productieprocessen met milieugevaarlijke gevolgen? Als reactie op deze fundamentele, planetaire vraag onderzoekt Refraction de kenmerken van de stad en haar ruimtes door te kijken naar signalen die menselijke activiteit in deze stedelijke omgevingen toewijzen, verdelen, communiceren en navigeren. De context van deze signalen omvat de materialisatie en diversificatie van textuursensaties die hun vorm bepalen. Een belangrijk kenmerk waarbij dit fenomeen visueel duidelijk wordt, is de drempel en de materiële en textuurlijke formaties die deze drempels creëren. Dit leidt tot een fundamentele vraag: hoe definiëren deze drempels menselijkheid? Aanwezigheid wordt het bepalende kenmerk van onze menselijkheid binnen dit toxische paradigma, waarbij een effect ontstaat dat niet alleen de toxiciteit binnen stedelijke ruimtes, productie- en consumptiepatronen benadrukt, maar ook de kernwaarde vaststelt van wat het betekent om mens te zijn.

Wat betekent het om mens te zijn binnen een stedelijke ruimte en een consumptiepatroon dat voornamelijk wordt gevormd door productieprocessen met milieugevaarlijke gevolgen? Als reactie op deze fundamentele, planetaire vraag onderzoekt Refraction de kenmerken van de stad en haar ruimtes door te kijken naar signalen die menselijke activiteit in deze stedelijke omgevingen toewijzen, verdelen, communiceren en navigeren. De context van deze signalen omvat de materialisatie en diversificatie van textuursensaties die hun vorm bepalen. Een belangrijk kenmerk waarbij dit fenomeen visueel duidelijk wordt, is de drempel en de materiële en textuurlijke formaties die deze drempels creëren. Dit leidt tot een fundamentele vraag: hoe definiëren deze drempels menselijkheid? Aanwezigheid wordt het bepalende kenmerk van onze menselijkheid binnen dit toxische paradigma, waarbij een effect ontstaat dat niet alleen de toxiciteit binnen stedelijke ruimtes, productie- en consumptiepatronen benadrukt, maar ook de kernwaarde vaststelt van wat het betekent om mens te zijn.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.

Systemen van spel, zowel in de fysieke als in de virtuele domeinen, worden omschreven als simulators. Simulatie werd in het verleden gezien als een plaats van reproductie, als een kopie van een oorspronkelijk evenement of situatie. Tegenwoordig wordt simulatie echter steeds vaker gebruikt als een voorbereidende omgeving om te conditioneren, trainen en leren. De ruimte van reproductie wordt daarmee een ruimte van voorbereiding en pre-productie—een plek waarin we niet alleen kunnen onderhandelen over hoe werelden worden gebouwd, maar ook over de dynamieken die erin functioneren. Videospellen, VR-spellen en fysieke spellen delen de overeenkomst dat ze allemaal functioneren als simulaties die het spelende subject voorbereiden. De materiële dynamiek die via deze spellen aan toeschouwers wordt gecommuniceerd, is van een direct karakter. Hun oppervlakkige eigenschappen—zoals industrieel geproduceerde kunststoffen en hoge resolutie schermen—roepen een bijna zwevende, vluchtige sensatie op. Dit creëert een afstand in de algemene perceptie van de gebruiker ten opzichte van het industriële productieproces en de materiële basis die nodig is om de spelsystemen te genereren die onze echte wereld simuleren (voorbereiden en pre-produceren). Deze materiële dynamiek schept een zintuiglijke ervaring die de lange lijnen van productie en hun gevolgen aan het zicht onttrekken. De simulatie en haar speelse karakter bieden juist potentieel oplossingen voor de meest urgente veranderingen waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Toch lijkt de heersende manier waarop we deze systemen begrijpen en overbrengen ons blind te maken voor het probleem van het Antropoceen—precies datgene wat deze systemen zouden kunnen helpen verbeteren. Het is deze dynamiek van verloren materie die Into The Midst of the Armada onderzoekt.