Nicola Ruffino

Maybe Stick Together is een live interactieve installatie waarin het publiek zowel performer als compositorisch materiaal wordt. Het werk neemt de vorm aan van een coöperatief spel dat onderzoekt of menselijke biosignalen kunnen synchroniseren door emotionele verbondenheid. Drie op maat gemaakte bioversterkers vangen de elektro-fysiologische signalen van elke deelnemer op, zoals hartslagen en encefalische signalen. Deze signalen activeren een licht op hun respectieve controller. Het licht verhoogt de versterking van het signaal en moedigt deelnemers aan om fysiek dichter bij elkaar te komen – om letterlijk “samen te blijven kleven” – zodat de biosignalen hoorbaar worden. Het werk duikt in de onzichtbare wisselwerking tussen de elektrische activiteit van ons lichaam en de mogelijkheid van gedeelde emotionele resonantie. Het stelt de vraag of interactie en nabijheid onze innerlijke signalen kunnen beïnvloeden, en of er een gezamenlijk emotioneel veld kan ontstaan uit collectieve aanwezigheid. Door wetenschappelijke meting te transformeren in een speelse, belichaamde ervaring, nodigt Maybe Stick Together ons uit om de grens tussen zelf en ander te heroverwegen – niet als iets vaststaands, maar als iets dat elektrisch mede-geconstrueerd wordt via contact, emotie en terugkoppeling. Beeldcredits Ira Grünberger

Maybe Stick Together is een live interactieve installatie waarin het publiek zowel performer als compositorisch materiaal wordt. Het werk neemt de vorm aan van een coöperatief spel dat onderzoekt of menselijke biosignalen kunnen synchroniseren door emotionele verbondenheid. Drie op maat gemaakte bioversterkers vangen de elektro-fysiologische signalen van elke deelnemer op, zoals hartslagen en encefalische signalen. Deze signalen activeren een licht op hun respectieve controller. Het licht verhoogt de versterking van het signaal en moedigt deelnemers aan om fysiek dichter bij elkaar te komen – om letterlijk “samen te blijven kleven” – zodat de biosignalen hoorbaar worden. Het werk duikt in de onzichtbare wisselwerking tussen de elektrische activiteit van ons lichaam en de mogelijkheid van gedeelde emotionele resonantie. Het stelt de vraag of interactie en nabijheid onze innerlijke signalen kunnen beïnvloeden, en of er een gezamenlijk emotioneel veld kan ontstaan uit collectieve aanwezigheid. Door wetenschappelijke meting te transformeren in een speelse, belichaamde ervaring, nodigt Maybe Stick Together ons uit om de grens tussen zelf en ander te heroverwegen – niet als iets vaststaands, maar als iets dat elektrisch mede-geconstrueerd wordt via contact, emotie en terugkoppeling. Beeldcredits Ira Grünberger

Het is gewoon een kubus, niets meer. Een audiovisuele live-show in een ambient sfeer, die de veerkrachtige evolutie van een kubus onderzoekt. De beweging blijft doorgaan, aangestuurd door geluid, vastlopend, vervormend, hervormend. Zal het aan het eind van de reis nog steeds een kubus zijn? Het werk vertrekt vanuit het Italiaanse gezegde: "Se nasci quadrato non muori cerchio" — als je vierkant geboren wordt, kun je niet rond sterven. 6-kanaals audiovisuele performance-installatie.

"Boltzmann Time" stelt de aard van tijd zelf ter discussie. In Boltzmanns interpretatie is tijd geen absolute, lineaire voortgang, maar een statistisch concept dat verbonden is aan de toename van entropie. De richting van tijd wordt daarin bepaald door de neiging van systemen om zich te ontwikkelen naar grotere wanorde. De installatie toont een goudblad dat beweegt door de samentrekking van warmte-uitwisseling, terwijl het wordt verwarmd door een continue warmtestroom van een lamp en een lens. Terwijl het blad beweegt en vervolgens terugkeert door de warmte, blijft het voortdurend beïnvloed door de voortdurende energiestroom. Dit resulteert in een beweging die zich constant ontwikkelt. Bij elke cyclus beweegt het blad op een andere manier, wat symbool staat voor de niet-lineaire, steeds veranderende aard van tijd. Deze dynamische beweging biedt een interpretatie van tijd als een onvoorspelbare, voortdurende stroom, die rechtstreeks samenhangt met de toenemende wanorde in het systeem.

Het is gewoon een kubus, niets meer. Een audiovisuele live-show in een ambient sfeer, die de veerkrachtige evolutie van een kubus onderzoekt. De beweging blijft doorgaan, aangestuurd door geluid, vastlopend, vervormend, hervormend. Zal het aan het eind van de reis nog steeds een kubus zijn? Het werk vertrekt vanuit het Italiaanse gezegde: "Se nasci quadrato non muori cerchio" — als je vierkant geboren wordt, kun je niet rond sterven. 6-kanaals audiovisuele performance-installatie.

Microscopically for Them is een microscopische sculptuur die niet ontworpen is voor het menselijk oog, maar voor micro-organismen. Gemaakt van metalen microbolletjes en gevormd door een magnetisch veld, bestaat het werk op een schaal die nauwelijks waarneembaar is zonder vergroting. De structuur zweeft tussen het zichtbare en het onzichtbare, en vervaagt de grens tussen kunstobject en leefomgeving. Terwijl micro-organismen zich een weg banen door of nestelen in de sculptuur, neemt het menselijke publiek — kijkend via een geprojecteerde vergroting — de rol aan van microscopische toeschouwers. Zij zijn getuige van een scène die niet om hen draait, maar om een andere schaal van bestaan. Het werk nodigt uit tot reflectie op perspectief, auteurschap en de handelingsruimte van niet-menselijk leven. Nu we steeds vaker de nano- en microscopische schaal betreden in industriële productie, roept het ook vragen op over de impact van menselijke vervuiling op de microscopische wereld.

The Mangle, Complexity, and Tomatoes is een post-performance werk dat geluidskunst, theater en autobiografisch narratief samenbrengt. Centraal staat Mostly For Human Relational Gate, een ruimtelijk geluidsinstrument opgebouwd uit microfoons en luidsprekers die verspreid zijn over de ruimte. Het systeem is afgestemd op een toestand waarin resonantie begint te leiden tot dichte staande golven, en nodigt daarmee uit tot falen. Kleine gebaren of bewegingen kunnen het systeem in chaotische feedback storten en luidruchtige staande golven opwekken, waardoor het vast komt te zitten in een specifieke sonische vorm. Enkel de actie van een performer kan het sonische lot van het instrument veranderen, waardoor opnieuw een dynamische stroom van staande golven, toon, timbre en/of hun instorting mogelijk wordt. Het publiek wordt ondergedompeld in het verhaal via klanken die een nieuwe perceptie van de omgeving opbouwen. Het geluid verschuift van lage tonen die losse architectonische structuren in trilling brengen en op de huid voelbaar zijn, naar zachte, vloeiende vibraties die fluisterend het oor bereiken. Het stuk begint met een gechoreografeerd script, maar naarmate het systeem in instabiliteit terechtkomt, verstoort het de cues van de performance, overstemt het de stem, en dwingt het tot een live onderhandeling tussen intentie en systeemgedrag. Gekaderd binnen persoonlijke geschiedenis volgt het werk een pad van misleiding, verkeerde keuzes, ego-inflatie en systemische verstrikking naar wetenschappelijk onderzoek en creatieve intuïtie als redding. Een choreografie geïnspireerd op krijgskunst ontmoet humoristisch, rauw vertellen om falen te verkennen – niet als instorting, maar als methode. Wanneer momenten van onverwachte synchroniciteit ontstaan uit gelaagde interferenties – stilte valt samen met een zin, een sonische versterking triggert beweging, of ruis van buiten de locatie vereist tussenkomst van de performer – wordt falen een instrument om zowel complexe systemen als innerlijke transformatie te navigeren.

The Mangle, Complexity, and Tomatoes is een post-performance werk dat geluidskunst, theater en autobiografisch narratief samenbrengt. Centraal staat Mostly For Human Relational Gate, een ruimtelijk geluidsinstrument opgebouwd uit microfoons en luidsprekers die verspreid zijn over de ruimte. Het systeem is afgestemd op een toestand waarin resonantie begint te leiden tot dichte staande golven, en nodigt daarmee uit tot falen. Kleine gebaren of bewegingen kunnen het systeem in chaotische feedback storten en luidruchtige staande golven opwekken, waardoor het vast komt te zitten in een specifieke sonische vorm. Enkel de actie van een performer kan het sonische lot van het instrument veranderen, waardoor opnieuw een dynamische stroom van staande golven, toon, timbre en/of hun instorting mogelijk wordt. Het publiek wordt ondergedompeld in het verhaal via klanken die een nieuwe perceptie van de omgeving opbouwen. Het geluid verschuift van lage tonen die losse architectonische structuren in trilling brengen en op de huid voelbaar zijn, naar zachte, vloeiende vibraties die fluisterend het oor bereiken. Het stuk begint met een gechoreografeerd script, maar naarmate het systeem in instabiliteit terechtkomt, verstoort het de cues van de performance, overstemt het de stem, en dwingt het tot een live onderhandeling tussen intentie en systeemgedrag. Gekaderd binnen persoonlijke geschiedenis volgt het werk een pad van misleiding, verkeerde keuzes, ego-inflatie en systemische verstrikking naar wetenschappelijk onderzoek en creatieve intuïtie als redding. Een choreografie geïnspireerd op krijgskunst ontmoet humoristisch, rauw vertellen om falen te verkennen – niet als instorting, maar als methode. Wanneer momenten van onverwachte synchroniciteit ontstaan uit gelaagde interferenties – stilte valt samen met een zin, een sonische versterking triggert beweging, of ruis van buiten de locatie vereist tussenkomst van de performer – wordt falen een instrument om zowel complexe systemen als innerlijke transformatie te navigeren.

We Will See is een meerdaagse performance die woede onderzoekt als creatieve en structurerende kracht. Via dagelijkse gesprekken met bezoekers worden emotionele triggers verzameld en omgezet in automatische teksten. Deze teksten worden live uitgevoerd via Mostly For Human Relational Gate, een op maat gemaakt feedback-instrument dat de stem vervormt, blokkeert of versterkt. Terwijl de performer strijdt tegen akoestische weerstand, soms fysiek ingrijpt om staande golven te doen instorten, verschijnt woede niet als spektakel maar als materiaal. De performance maakt emotie ruimtelijk en nodigt het publiek uit in een gedeeld veld van spanning, resonantie en onopgeloste affectiviteit. Het werk put uit Lacans theorie van surplusgenot, Žižeks kritiek op postmoderne verlangens en Jungs idee van individuatie om woede te kaderen als epistemologisch fenomeen. In plaats van haar te onderdrukken, stelt de performance de vraag of woede sociale ruis, systemisch stilzwijgen en persoonlijke ontwrichting zichtbaar kan maken. Doorheen de zich ontvouwende duur wordt woede verzameld, getransformeerd, en uiteindelijk gecomponeerd tot een afsluitend geluidswerk dat de vorming van staande golven in de ruimte moduleert. We Will See wordt zo niet alleen een performance, maar een geleefde verkenning van emotionele feedback en culturele weerstand. Beeldcredits Ira Grünberger

We Will See is een meerdaagse performance die woede onderzoekt als creatieve en structurerende kracht. Via dagelijkse gesprekken met bezoekers worden emotionele triggers verzameld en omgezet in automatische teksten. Deze teksten worden live uitgevoerd via Mostly For Human Relational Gate, een op maat gemaakt feedback-instrument dat de stem vervormt, blokkeert of versterkt. Terwijl de performer strijdt tegen akoestische weerstand, soms fysiek ingrijpt om staande golven te doen instorten, verschijnt woede niet als spektakel maar als materiaal. De performance maakt emotie ruimtelijk en nodigt het publiek uit in een gedeeld veld van spanning, resonantie en onopgeloste affectiviteit. Het werk put uit Lacans theorie van surplusgenot, Žižeks kritiek op postmoderne verlangens en Jungs idee van individuatie om woede te kaderen als epistemologisch fenomeen. In plaats van haar te onderdrukken, stelt de performance de vraag of woede sociale ruis, systemisch stilzwijgen en persoonlijke ontwrichting zichtbaar kan maken. Doorheen de zich ontvouwende duur wordt woede verzameld, getransformeerd, en uiteindelijk gecomponeerd tot een afsluitend geluidswerk dat de vorming van staande golven in de ruimte moduleert. We Will See wordt zo niet alleen een performance, maar een geleefde verkenning van emotionele feedback en culturele weerstand. Beeldcredits Ira Grünberger