Soeria van den Wijngaard

In overleg met opdrachtgevers maak ik (nu nog) op kleine schaal handgemaakte keramiek.

"eerder dit jaar rondde ze met een indrukwekkende luisterinstallatie haar bachelor artscience af aan de koninklijke academie van beeldende kunsten. soeria van den wijngaard is multi-media sound artist en haar werk vertrekt vanaf luisteren en field recording. voor onze zestiende uitzending maakt ze live bij the shore, terwijl de zon ondergaat, een hybrid van haar fieldrecording library en muziek die haar heeft beïnvloedt. langskomen kan helaas niet, dus luister zondag vanaf 16:00 online mee op ooradio.nl/live."

Veel van mijn geluidsstukken zijn ontworpen om beluisterd te worden in het donker. Met gesloten ogen gaat het 'innerlijke oog' vanzelf beelden vormen bij het verhaal dat ik vertel aan de hand van geluidsopnames van over de hele wereld. Met dit project zocht ik naar een andere manier om te luisteren, die het lijf meer betrekt in het process. Een transducer heeft geen membraan en door middel van druk op dit deel van een speaker, geleid het geluid door verschillende materialen, in dit geval door mijn keramieken schaal. Deze schaal is opgehangen aan parachute touw, waardoor het object van 10 kilo de illusie wekt maar 1,5 kilo te wegen. De luisteraar werd uitgenodigd om mijn geluidsstuk te beluisteren vanuit de schaal. De vibraties van de bas drongen zo door in het lijf van de luisteraar.

Photo by Naomi Moonlion

Photo by Alex Heuvink. Close up from one of the ceramic spheres, that function as a percussive instrument (by shaking, pushing the sphere it sounds because of the little ceramic piece inside the sphere bouncing against the inside)

Witness What Remains bij Onomatopee.

Een collectieve luisterervaring. Immersieve geluidsinstallatie, 100 kg perliet, 300 keramiek, 10 minuten geluidscompositie. Noot van de kunstenaar: deze installatie is interactief en werkt met aanraking. Om een ​​nieuwe manier van luisteren te ervaren, heb je tien minuten van je tijd en je volledige aandacht nodig. Schoenen uitdoen wordt sterk aanbevolen. Je mag alles in de ruimte aanraken, ook de bollen. Respecteer elkaars ervaring door niet te praten. Tijdens de zomer van 2018 was het weer in Sparta, Griekenland, woest. Door de hete lucht die uit de grond opstijgt en tegen de bergen slaat, brak de lucht meerdere keren per dag open. Harde onweersbuien gevolgd door bijna hete regen zouden maaltijden en gesprekken onderbreken. Na een tijdje pasten ons ritme en onze zintuigen zich aan. Langzaamaan raakten we afgestemd op de sensorische details die de komst van regenbuien voorspelden, zoals de krekels die van toonhoogte veranderen. We interpreteren de vijandige stemming van onze bejaarde buurman echter verkeerd. We dachten dat het was omdat ze tijdens een van de stormen haar schoorsteen was kwijtgeraakt en er water was binnengekomen. In werkelijkheid was ze diep eenzaam. De installatie biedt een ruimte waarin men authentiek luisteren kan ervaren door interactie met de sferen en verhalen vertellen. Het nodigt uit om te oefenen af ​​te zien van handelen of luisteren op automatische piloot. Terugkeren naar en cultiveren van de innerlijke getuige helpt ons niet alleen om te gaan met de interpersoonlijke gevolgen van onrecht, traagheid en inauthenticiteit, maar ook om de kolonisatie van geest en lichaam aan te pakken. Privilege komt met verantwoordelijkheden om aan zichzelf te werken. Het bewust herstellen van incongruenties tussen iemands innerlijke en uiterlijke zelf gaat door door te getuigen. [tekst gaat verder onder volgende foto]

Observeren. Bij elke ervaring worden sensorische, emotionele of conceptuele gegevens verwerkt. Terwijl je deze tekst leest, ben je zowel aan het ervaren als aan het observeren. Onmiddellijke objectieve observaties van een ervaring komen van wat ik 'de getuige' noem. Het is een vorm van bewustzijn in jou die altijd aanwezig is, gemakkelijk wordt vergeten, en die niet oordeelt of handelt, maar gewoon ontvangt en observeert. Het is tevreden. Als de getuige echter de leiding zou hebben, zou er niets worden gedaan. We hebben het ego nodig om te overleven. Dit is de intrapersoonlijke stem die het hardst spreekt en bestaat uit onze persoonlijkheden en overtuigingen. Meestal is het ego de plek waar we ervaring mee hebben. Idealiter werken de getuige en de ervaarder samen om via speelse contemplatie te groeien. Het ego. Standaard is het ego bang voor verandering. Het gebruikt emotie- en afweermechanismen om te ‘beschermen’. In deze ego-gecontroleerde defensieve staat kunnen we niet luisteren. Horen is iets anders dan luisteren, aangezien luisteren ons onderscheidingsvermogen en aandacht vereist. Actief getuigenis geven heeft een kalm zenuwstelsel nodig om te ontvangen. Deze ontvangst gaat verder dan wat men ziet of hoort, het betrekt het hele lichaam en de geest. [tekst gaat verder onder foto 3]

Prioriteit geven aan spelen. Hoe we luisteren onthult veel over ons innerlijk welzijn en het gevoel van veiligheid in ons lichaam, aangezien een negatieve dialoog externe prikkels afleidt en overweldigt. Als we weinig toegang hebben tot ons eigen lichaam, wordt wederzijds begrip moeilijk. Het isoleert ons. Emotie is energie in beweging. Het is bedoeld om door je heen te bewegen. Positieve emoties worden vaak uitgedrukt in spel. Dit komt doordat het lichaam zich ontspant door te spelen. De nervus vagus wordt gestimuleerd en het parasympathische zenuwstelsel wordt geactiveerd. We beginnen te rusten en te verteren. Wat er gebeurt, is de combinatie van actief luisteren met actie ondernemen: het lichaam gebruiken op een manier die voor ons goed voelt. Zowel waargenomen negatieve als positieve emoties kunnen binnen de installatie worden ervaren. Weerstand zoals verveling, verwarring en / of prikkelbaarheid maken deel uit van het proces van toelaten. Het ego is misschien bang. Het belang van toelaten is dat een radicale acceptatie van jezelf dat in tandem energie genereert om gerichte actie te ondernemen.

Written by Maarten Keus: "Performance about love, new love, (...) taking risks and release.(...) Confronting the audience with loud and almost unbearable bangs, when the two cast iron bells hit each other and wrap around each other, then fly off to once again meet." “Just like the scars that become visible in summer, simply because they don’t tan, the dents in the bell of one’s heart are inevitably revealed when played.“ - Soeria van den Wijngaard Performed at the Grey Space in The Middle in December 2019.

Twee schermafbeeldingen uit de korte film, Mama, die ik schoot op mijn Iphone in 2017, na een week bij mijn moeder te zijn na ze vertrok uit het huis waar haar 23 jarige huwelijk eindigde. Ze reflecteert op haar sexualiteit, online daten en ik reflecteer op de beelden van liefde die ik tegenkom in mijn eigen leven. Is een relatie 'geslaagd' als deze voor altijd is? getoond in Studio Loos in samenwerking met Azimuth 20 april 2018 op 8 speakers.

In samenwerking met Frazer Merrick (UK) werd deze interactieve installatie getoond tijdens de concertavond van Audiotalia en onze residentie daar in 2017. Het publiek werd uitgenodigd om op een geheel nieuwe manier met de boom om te gaan. Omdat de microfoons verborgen waren en de compositie op verschillende delen van de walnotenboom was geplaatst, kon er met de speler worden gespeeld en op de speler worden gereageerd. Alle leeftijden genoten ervan.