Sophie Krier

Wat kunnen we leren van de levenscycli op een schoolweide? Van 2022 tot 2024 werd op het terrein van HLW Bad Ischl een serie semester lange artistiek-pedagogisch processen gestart en een leerruimte in de open lucht gegroeid. Samen met Daniela Brasil ontwikkelde ik er de Garden of Moving Times in dialoog met leraren, studenten en verwante experts en initiatieven. Het project is geproduceerd door <rotor > Centrum voor Hedendaagse Kunst in het kader van Bad Ischl Salzkammergut Culturele Hoofdstad van Europa 2024. Geworteld in het concept van 'care', dat theoretisch een centrale rol speelt in het onderwijs aan de HLW (een middelbare school voor economie, sociaal management en zorg), gaat de Garden of Moving Times over het terugwinnen van onze relatie tot de aarde - tijd opgevat als tijd om te gronden en onszelf aan te vullen - in tegenstelling tot tijd als maatstaf voor productie. In de tuin kunnen verbroken relaties met plantaardige, dierlijke, minerale en voorouderlijke werelden worden hersteld. Wat is de tijd van de school, de tijd van het lichaam, de tijd van de tuin? Aan het ontwerp ligt de intentie ten grondslag om de tijd te nemen om te zorgen en te genezen door natuurlijke tijdcycli te omarmen. Foto Pia Fronia

Sinds 2008 brengt Sophie Krier met de publicatie serie Field Essays denkers en beoefenaars uit artistieke en wetenschappelijke kennisdomeinen met elkaar in gesprek om complexe vraagstukken invoelbaar te maken. In dit vijfde nummer gaat Krier met filmmaker Saodat Ismailova (Oezbekistan) en dekoloniale denker Rolando Vázquez (México) op zoek naar wat hun culturen van elkaar kunnen leren bij het rouwen om en het helen van de drievoudige koloniale wond van timelessness (tijdloosheid), earthlessness (aardeloosheid) en worldlessness (wereldloosheid).

Voor de slotaflevering in Zuid-Tirol onderzocht de School of Verticality het potentieel van het weven van grenzen om het begrip van onze verbondenheid met bepaalde ruimtes of identiteiten in de Westerse moderniteit uit te dagen: land, natiestaten, natuur, cultuur, soort, geslacht. In een tijdperk waarin muren worden opgetrokken en scheiding de co-existentie overschaduwt, zijn grenzen meer dan cognitieve of politieke symbolen geworden. Sommige verdringen het leven, maar soms verdringt het leven ze. In deze context stelde ik voor om Allan Kaprow's happening OVERTIME, die slechts één keer werd gerealiseerd in het voorjaar van 1968 aan de Universiteit van Californië, San Diego, opnieuw uit te vinden. In dit werk geeft de kunstenaar instructies om een 200 voet (+- 50 m) sneeuwhek te verplaatsen over een afstand van 1 mijl (+- 1,5 km) in de loop van een nacht. Zoals vele andere happenings ontwikkelt OVERTIME het leidende principe van Kaprow om de grenzen tussen kunst en leven te laten vervagen. Het werk is nooit opnieuw uitgevonden. Foto Joerg Oschmann

De tweede aflevering van de School of Verticality, Seeding Stories, vond plaats op 23 februari 2019 op de Sockerhof boerderij in Mals-Malles, Obervinschgau, tijdens de eerste editie van de Zaadruilmarkt SamenFest. Op deze dag werd het idee om niet alleen zaden te verzamelen en uit te wisselen, maar vooral ook zaadverhalen, geactiveerd onder ondergrondse, activistische gemeenschappen van zaadspaarders uit Italië, Zwitserland, Oostenrijk en Duitsland. Het groeiende, levende archief van zaadverhalen is nog steeds in ontwikkeling; ik kijk naar twee opties: a) een online reeks geïllustreerde podcasts die zouden kunnen functioneren als een satelliet naar bestaande online zaaddatabases b) een open app waarmee iedereen haar zaadverhalen zou kunnen vertellen, verzamelen en delen, en om meer te weten te komen over het zaad zelf door te linken naar expertsites. Foto Joerg Oschmann

Field Essays hanteert een redactionele benadering van praktijkgericht onderzoek. Het fungeert als een levend platform voor conversatie dat perifere praktijken onderzoekt die onbekende gebieden, methoden en werken aftasten. Op deze manier verwoordt Field Essays levende praktijken van vandaag. Het vierde nummer van Field Essays, "Éloj Kréyol. Meanderingen op het gebied van decoloniaal design "brengt het onderzoek Éloj Kréyol van design-duo dach&zephir (Florian Dach en Dimitri Zephir) op de voorgrond. Éloj Kréyol, geïnitieerd in 2015, is een poging om verwaarloosde artisanale en culturele levenslijnen in de genealogie van de Frans-Caribische archipel te verzoenen en te reactiveren. De vijf meanders die dit boek structureren zijn uitnodigingen om na te denken over de verborgen biografieën van archiefbeelden (Encounter between Dimitri Zephir, Florian Dach and X, geredigeerd door Sophie Krier); de duurzame creolisatie en vervreemding in de Martiniquaanse samenleving (Creoolse Stemmen van André Lucrèce); het materiële vernuft van een waterkruik, een eenvoudig keukenmes en een mandje (Mapping Histories van dach& zephir); de rijkdom en onbekendheid van een samenwerking tussen culturen op het gebied van design (Design as Relationality, Aesthetics as Agency: op dach& zephir van Lucy Cotter); de circulatie van esthetische normen rond de eeuwwisseling (De Creoolse Ninfa van Thomas Golsenne); en onze erfenis aan de komende generatie (Nasyon A Ti Kréyol, Design als Transmissie). Bon lekti! Boekbesprekingen vonden plaats op DDW Eindhoven, OFFPRINT Parijs en Piet Zwart Instituut/Master Education in the Arts, Rotterdam in 2019. Onomatopee 55.3 ISBN 9-78493-148055 Dit nummer van Field Essays werd ruimhartig ondersteund door Creative Industries Fund NL, Onomatopee Projects, Provincie Brabant, Atelier Sophie Krier, EnsadLab - PSL Université Paris en auteurs © 2019. Alle foto's zijn gemaakt door Onomatopee. Grafisch ontwerp door Inedition

De derde aflevering van School of Verticality, Breaking Bread, volgde op Seeding Stories. De biografie van brood begint met een zaadje. Door de interactie met het landschap en de medemens wordt het zaad graan, meel, deeg, cultureel product en immaterieel erfgoed. Met het gezegde "als je brood verliest, verlies je cultuur" als uitgangspunt, richtte deze praktijkgerichte episode zich op graanteelt, gewasdiversiteit en klimaatverandering. Broodtradities, recepten en gebaren uit Afghanistan (de bakermat van de graanteelt) en Zuid-Tirol werden gezamenlijk verkend. In het kader van het festival "Hier und Da - Gut leben im ländlichen Raum / Il buon vivere nelle zone periferiche" (12-14 april 2019) in Obervinschgau vond een proefworkshop brood bakken plaats. Dit 1000 tot 1500 meter hoge dal stond ooit bekend als de graanzolder van Zuid-Tirol. Eco-activisten hebben hun krachten gebundeld om het graanerfgoed nieuw leven in te blazen, te herbeleven en te diversifiëren, in een poging om de uitgestrekte industriële appel- en wijnmonocultuur tegen te gaan. Maar welke vormen van oude kennis, uit welke delen van de wereld, zijn voor ons nog toegankelijk? De onderdelen van de werkplaats inbegrepen: een referentiemuur (die de onderlinge verbondenheid van brood en cultuur visualiseert); Totem Apron (het versieren van een zelfgemaakt schort met een persoonlijke dierentotem, om de kwaliteiten ervan aan te roepen tijdens het bakken); Collectief Receptenboekje (dat het mogelijk maakt om persoonlijke notities te nemen en te delen); Wild Grass Lecture (teruggaan naar de oorsprong van gecultiveerde grassen, en aansluiten bij een wetenschappelijk perspectief op het landschap); Broodplank (het zagen van een eigen broodplank uit de plak van een boom); Zopf, Draach, Url Paarl (traditionele Zuid-Tiroolse broden), Roth, Fateer (Afghaanse broden), Hier und Da Paarl, Gebildebröt (herbekeken & geremixte broden). Foto Marion Oberhofer

De eerste aflevering van de School van Verticaliteit, Weaving Gardens, werd gedefinieerd in nauwe samenwerking met de vereniging Donne Nissà en de tuiniers van de Semirurali tuin van Bolzano. Samen met de sociale vereniging Akrat installeerde Sophie Krier een verticaal weefgetouw in de tuin, met de bedoeling een collectief weefsel te creëren dat de culturele verhalen en herinneringen van de tuin zou verbeelden. De geweven stof en de verzamelde stemmen worden nog steeds bewerkt tot een audiovisuele installatie, inclusief een lokale podcast. Het weefgetouw blijft ter plaatse, waar het in de komende seizoenen kan verweven met de lokale vegetatie, en gebruikt (rusten, kletsen). Het weefgetouw is bewust vereenvoudigd, zodat het ook voor andere doeleinden kan worden gebruikt (verhalen vertellen, muziekpodium, opslag). Op 22 september 2018 werden de deelnemers aan het Semirurali Festa della Racolta (Oogstfeest) uitgenodigd om het weefgetouw te activeren door hun persoonlijke tuinherinneringen te weven met behulp van de inclusieve techniek van gewoon vlechtwerk. Visueel antropoloog Francesca Cozzolino leidde 1:1 gesprekken. De lokale wever Cornelia Larcher assisteerde nieuwkomers in de warp- en inslaglogica. Zangeres Cecilia Muñoz stelde een feestelijke dans voor uit Argentinië. Met dank aan Semirurali tuincoördinatoren Hilary Solly en Susanne Waiz. In eerste instantie ontwikkeld in het kader van een onderzoeksresidentie met culturele vereniging Lungomare, Bolzano. Gehost door de gemeenschapstuin Orto Semirurali | Donne Nissà. Alle foto's door Jörg Oschmann, met dank aan Lungomare. Grafisch ontwerp door Inedition.

Openlucht leslokaal, vrijplaats voor het denken & proeftuin voor de waarneming. Het Metamorfose Lokaal sluit aan bij de viering van de 400ste geboortejaar van stadgenoot, fijnschilder en insectenkundige Johannes Goedaert (1617-1668), een initiatief van Kees Beaart (Goedaert Collectie). Sophie Krier stelde eerder de tentoonstelling Uyt Eygen Ervarendtheyd samen over wat we kunnen leren van Goedaert, op uitnodiging van het Zeeuws Museum en i.s.m. Manon Berendse. De Goedaert Gown en Metamorfoselokaal_Zakcatalogus zijn gerealiseerd als hommage aan de niet aflatende nieuwsgierigheid van Goedaert. Het Metamorfose Lokaal is een initiatief van Barbara Oomen, uitgewerkt en ontworpen door Sophie Krier en Henriëtte Waal, met ondersteuning van University College Roosevelt en Gemeente Middelburg in het kader van 800 Jaar Middelburg, en vele donateurs via het crowdfunding platform Geef Onderwijs. Het project mede mogelijk gemaakt door een coaching traject van Provincie Zeeland i.s.m. Douw & Koren en medewerking van Zeeuws Hout, Scheepswerf Arnemuiden / Stichting Behoud Hoogaars en metaalbedrijf Minderhout-Schipper uit Arnestein. Tijdens de opening van het openlucht leslokaal gaf de Gentse kunstenaar Dirk Zoete een muzikaal omlijste performance in het kader van Façade 2017, een manifestatie van CBK Zeeland. Foto’s Thom Schaar. Op een winderige zondagochtend na de inwijding van het Metamorfose Lokaal werd de eerste openbare tekenles “De denkende monnik” gegeven door Sylvia Radius (Cultuurhuis Kuiperspoort), ingeleid door een lezing van cultuurhistorica Jeanine Dekker. Foto Sjoerd Knibbeler

Dingen die zijn gebeurd Field Essays maakt luisterpauzes mogelijk tussen denkers en beoefenaars in een poging om andere geschiedenissen van de werelden die we bewonen te verweven. 1 boek 4096 beeldcombinaties 37 vreemde maar echte anekdotes 2 gesprekken met antropoloog Tim Ingold 1 voorwoord van Li Edelkoort + 1 vinyl 27 minuten van geweldige verhalen en geluiden Dit derde nummer, Things that happened, gaat in op het fascinerende werk van de opkomende IJslandse ontwerper Brynjar Sigurðarson, en zijn soms ongemakkelijke ontmoeting met de antropoloog Tim Ingold. De publicatie bevat een voorwoord van Li Edelkoort, een gesprek met Tim Ingold over de aard van de dingen en hoe ze te benaderen, en een 12-inch LP waarvoor Sigurðarson verhalen over angstaanjagende soundscapes verzamelde, opnam en mengde. Een selectie van nog niet eerder gepubliceerde tekeningen en geschriften is opgenomen voor amateurs van handgemaakte details, mythen, duisternis, afzondering, micro-geschiedenis, herinnering, stenen, dieren en bovennatuurlijk. Het boek is gebouwd in alle vooraf gemaakte categorieën en zonder enige chronologie. Foto's, projecten gemaakt tijdens studies en vervaardigde objecten worden naast elkaar gezet zonder classificatie. Deze bewuste stoornis wordt geaccentueerd door de aanwezigheid van een horizontale perforatie die de hele publicatie doorkruist. Pagina's kunnen in tweeën worden gescheurd. Zo wordt de stoornis versterkt. Afbeeldingen en teksten worden willekeurig gecombineerd en vormen een veelheid aan collages (...). Deze snede resoneert met de neiging van de ontwerper om verschillende materialen te combineren tot een object: hout, metaal, bont, veer, touw... - ÉricandMarie Gerealiseerd in samenwerking met Onomatopee, het Sandberg Instituut / Studio for Immediate Spaces. Crowdfunded via KissKissBank. Gesponsord door MUDAM, Villa Noailles Hyères en Galerie Kréo Paris. Grafisch ontwerp door Ericandmarie.

Hoopvolle handelingen De toekomst kunnen we als mens tegemoet treden met optimisme of met cynisme. Dat zijn twee veel voorkomende houdingen. Je zou echter ook een hoopvolle houding kunnen aannemen. De eerste dag van deze werkweek -waarbij alles nog open ligt- wijden we aan handelen vanuit hoop. Welke betekenisvolle toekomstrelaties kunnen we schetsen door vanuit hoop te handelen? We vangen deze dag aan met de vraag: Wanneer heb je vanuit hoop gehandeld in je leven? Ter voorbereiding vragen wij je als deelnemer om na te denken over deze vraag en een beschrijving van een hoopvolle handeling mee te nemen. Bedenk dat het iets heel kleins mag zijn, maar ook heel groot. Met beoogd resultaat, of niet. Vorige week, of twintig jaar geleden. Neem de beschrijving mee (herinnering / tekst / beeld / gebaar / object). Vanuit deze persoonlijke beschrijvingen werken we gedurende de dag in een aantal stappen aan verbeeldingen en vertalingen van hoopvolle handelingen. Gezocht: hoopvolle acrobaten, beleidsmakers, wetenschappers, ingenieurs, filosofen, kunstenaars, tekenaars, schrijvers, clowns, grote en kleine kinderen, handige en onhandige mensen. Meenemen: beschrijving van hoopvolle handeling; warme (regen)kleding bij slecht weer; eigen mok; open geest; zwembroek. In samenwerking met Mathijs Labadie (fotograaf, Labadie/Van Tour ) en Rineke Kraaij (programmamaker Bureau Kraaij Out of Office). De onbekende locatie, Brienenoord eiland, is nu tot de warme cultuurbroedplaats Buitenplaats Brienenoord uitgegroeid. Reflectie en foto credits / deelnemers: HoopvolleHandelingen-Krier-aug2014

Elk object bevat een afbeelding Field Essays maakt luisterpauzes mogelijk tussen denkers en beoefenaars in een poging om andere geschiedenissen van de werelden die we bewonen te verweven. Dit tweede nummer, getiteld Every Object Contains An Image, plaatst het werk van ontwerper Jonathan Muecke (Detroit/Chicago, USA) en het werk van fotograaf Bas Princen (Rotterdam/Singapore/Zürich) naast elkaar. Met zijn foto's hercomponeert Princen gebouwde en onbebouwde landschappen - waarbij ze hun eigenaardigheden onthullen en ons oog er zorgvuldig doorheen leiden. Aan de andere kant is het kernmotief van Muecke's ontwerppraktijk "het behouden van potentie in een object". Muecke's gewaagde artefacten functioneren als sondes die zich in het domein van onze waarneming wagen - in een poging om de verborgen mechanismen ervan op te sporen. Beide creëren visuele proposities die "ruimte maken" - en daarmee ruimte maken voor een andere lezing van de wereld. In dit nummer zijn een handleiding van Muecke en een referentieboekje van Princen opgenomen, gedrukt in een genummerde editie. Gerealiseerd in samenwerking met Onomatopee, Utrecht Manifest No. 4 Biënnale van Social Design, en het Sandberg Instituut / Studio for Immediate Spaces. Mogelijk gemaakt door een subsidie van The Graham Foundation for Advanced Studies in the Fine Arts. Grafisch ontwerp door Ericandmarie. Dit nummer van Field Essays manifesteerde zich door een work-in-process tentoonstelling in het kader van FACE VALUE, TENT.Rotterdam (17.11.2011 - 08.01.2012). FACE VALUE richtte zich "op de herwaardering van het vraagstuk van de autonomie in het ontwerpproces. Welke rol speelt onafhankelijk onderzoek - in opdracht, zonder na te denken over mogelijke toepassingen en zonder betekenis - in de ontwikkeling van het werk van de ontwerper? Het boek werd gelanceerd door middel van een dubbele lezing en een tentoonstelling georganiseerd door Onomatopee. Bas Princen en Jonathan Muecke blijven af en toe samenwerken. Muecke werd in 2016 door galerie Maniera Brussel uitgenodigd voor een residentie in het Van Wassenhovehuis door de Belgische architect Juliaan Lampens om nieuw werk te produceren (Maniera 07). Muecke en ik maakten voor de gelegenheid nog een audioreferentieboekje.

Pick of sticks belichaamd Field Essays maakt luisterpauzes mogelijk tussen denkers en beoefenaars in een poging om andere geschiedenissen van de werelden die we bewonen te verweven. Pick of Sticks Embodied, het allereerste nummer van de serie, brengt het werk van ontwerpduo LucyandBart (AU/NL) en filosoof Marek Pokropski (PL) samen. LucyandBart werkt dicht op het lichaam, en hun werkproces is grillig en impulsief; ze genereren dubbelzinnige beelden die onze huid afbeelden als een interface tussen ons zelf en de wereld. Marek Pokropski introduceert een filosofisch kader in een essay over onze belichaamde perceptie van de wereld. In de aanloop naar deze publicatie vonden onder meer Field Essays workshops plaats op de Icelandic Academy of Art and Design (IS), Bolzano University (I), Cranbrook Academy (USA) en Vanabbe Museum (NL). Gerealiseerd in samenwerking met Onomatopee, het lectoraat Kunst en Openbare Ruimte (Rietveld Academie Amsterdam), Stichting Beeldende Kunst, Vormgeving en Architectuur (Fonds BKVB), de CBK Onderzoek & Ontwikkeling subsidie. Grafisch ontwerp door Andreas Tscholl. Dit nummer van Field Essays manifesteerde zich door middel van een Making Sense workshop/tentoonstelling van Onomatopee, voortbouwend op een eerdere Making Sense workshop met Bas van Beek in het Vanabbe Museum Eindhoven.