Theo Bos

Als fotograaf werk ik veel in de stad. De stad is veeleisend. Ik merk dat ik me er telkens weer aanpas aan de continue stroom van veranderingen. Dat moet omdat sociale conventies evolueren, boekhouders de macht grijpen of bijvoorbeeld de vrije verbeelding aan nieuwe regels wordt onderworpen. De stad wordt tegenwoordig vaak gedefinieerd als een ‘mentale ruimte’, als in de eerste plaats een beeld dat we meedragen in ons hoofd. Maar tegelijkertijd is die stad natuurlijk ook een realiteit. Het is de plek waar we fysiek rondgaan en letterlijk onze ruimte nemen. Temidden van anderen, die hetzelfde doen. Als ik dat moe ben, dan vind u mij in de duinen of aan zee. Dichtbij, maar ver genoeg om los te komen van de constant doorjakkerende maatschappij vind ik daar de ruimte om het landschap te ervaren en vast te leggen. Rust, herhaling en opmerkelijk kleine nuanceverschillen bepalen mijn beleving van deze plekken. Hier is geen vlucht in de ‘mentale ruimte’ vereist om er één mee te kunnen zijn. De 24-uurs economie met zijn nadruk op snelheid en onophoudelijke communicatie staat hier buiten spel waardoor ik me kan overgeven aan de stilte in mijn hoofd en het landschap me kan leiden.