Greta Desirée Facchinato

Silicone implants, body fillers, foam pads and lingerie that lifts the flesh from falling into the natural force of gravity. We see naked bodies on screens, though we are still scandalized by natural raw nudity. The project arises from an interest in aesthetic implants. Soft shields, usually hidden under the skin, causing the observer to oscillate between temptation and repulsion. Viscosity and agglomeration, naked flesh and designed shapes, organic and artificial, freedom of power and populist criticism, abandonment and control. Everything becomes swollen and almost on the verge of breaking. Project in collaboration with Raquel Sànchez Gàlvez and Yres Isabella.

he performance In-Corpore will touch on the concepts of incorporation, ingestion and digestion. Starting from Derrida’s reflections on Hegel’s concept of Erinnerung, which means both memory and interiorization, the focus will be on bodily parts disappearing into a cannibalistic act. Our mouth gives the permission to intrude its cavity. Anything which is swallowed becomes the filling of our body: eventually its casting, the shell . We are like a living sculpture in constant absorption. To cast the body. To mold the body or to make an other body molding? The body withdraws in the moment of its creation and by doing so the other is absorbed into a digestive system. This encounter is important, the presence of the Other, the body of the Other, since it exists to serve the assimilation of oneself. The spiral of encounters and digesting is permanent, through banishment and reconfiguration. While some of the performers activate the elements of the installation the others configure its visual and audible outcome. The activated objects will consist of shaped edible gelatins of different consistencies, flavors, textures and colors which resemble of difference corporeal materialities such as viscous plasm, friable body tissue, soft flesh or rubbery sinews. Insinuating more than illustrating these characteristics, the physical work is then experienced by subtraction. As a negative counterpart the sounds produced are nothing but the fantasmatic product of the body detachment from its skin, its evasion. In collaboration with: Cristiana Vignatelli Bruni, Paulien Bekker and Raquel S. Gálvez.

In collaboration with Raquel Sanchez Galvez and Cristiana Vignatelli Bruni. Disrupting is a condition. We constantly create disruptions. Daily. We disrupt from our conscious selves when dreaming; from our beloveds when leaving. Again we create disruption in our routine gestures: as separating the garbage as cutting a chicken filet to eat dinner. Actually, we ourselves, are a disruption: our internal digestive organs are there to metabolize a chicken filet together with all the rest of the garbage that, at the end of the day, needs to be expelled from the body. Still, we are scandalized by everything that recalls our fleshy nature. Is this why we create siliconate versions of ourselves? In order to forget that we actually are the same as that chicken filet? Which eventually will be garbage? First engorgement and then scattering and abjection. The artificial gummy plasm returns to its thick, sticky crudeness and escapes from its unbearable/irrecuperable shape; while tempting protuberances can degenerate into a mucous jumble of self-wetting flexible material. Still, we might find ourselves engrossed in a moisturized gelatinous idealization of the actual discomposing and disturbing event. Gestures and sounds emphasize us as bodily disruptors and recall the props as a fleshy enactment.

"Kun je me voelen? Ik heb het koud, ik ben zwaar, gesedimenteerd, je hebt geen andere keus dan te wachten tot het sediment op je huid is gaan zitten." Laat je toe mijn zeer koude fijne deeltjes de temperatuur van je gezichtlichaam te veranderen. het is warm, ik kan je voelen. Ik ben een steen, ik ben de schil van de persoon die je gaat worden. Zou je buiten je kaf kunnen leven? Straks zou je dood zijn, de lege schaal van je lichaam om in elkaar te worden gekreukt de schone lakens. Om het bloed te verbergen, je schelp te onthullen. Van wie is je lid eigenlijk? Houd me nog steeds vast, hoe strak je kunt. Waar kan je warme vlees dichterbij komen en probeer ik mijn koude huid te absorberen? Zachte weefsels. Kun je me voelen? Ik zoek een schuilplaats voor het lichaam. " Eén voor één luistersessie.

Voor deze aflevering van Ephémère in Studio Loos, Den Haag, hebben de kunstenaars Cristiana Vignatelli Bruni en Greta Desirée Facchinato voor de tweede keer meegewerkt aan het onderzoek naar het tastgevoel in relatie tot de ongrijpbaarheid van geluid. Een kans om epidermische fluctuaties te vangen door middel van een real-time improvisatie. "[Aanraken] is in wezen een gevoel van kracht. Onze concepten van kracht zouden veel minder goed ontwikkeld zijn als we geen druk zouden kunnen voelen, of concurrerende krachten zouden kunnen waarnemen waarin een evenwicht is gevestigd, zodat er geen bewegingen worden geproduceerd, maar waarin de krachten nog steeds voelbaar zijn. "(EH, Weber, EH Weber on the Tactile Senses, 1846, p.196)

Een één voor één voorstelling waarbij het publiek wordt uitgenodigd om deel te nemen aan de zintuigen van zien, aanraken en luisteren. Het project komt voort uit een interesse voor het lichaam van de luisteraar en zijn status in onze hedendaagse samenleving. Terwijl het individu leeft als een bubbel in schuim - we hebben de neiging elkaar aan te raken, maar alleen door onze externe membranen. Hier wordt het kostuum van de performer heroverwogen als een verborgen podium. De belangrijkste materialen zijn geheugenschuim en het lycra-textiel dat typisch door dansers wordt gedragen - als naaktkostuums. Materialen die vaak worden gebruikt om te isoleren en te filteren wat vermoedelijk zou moeten worden onthuld. De vorm van het kostuumstadium zelf lijkt een organische, lichamelijke appendix: het nodigt het publiek en de uitvoerder uit om dichterbij te komen, een knuffel te zoeken, elkaar te ontmoeten, hoewel nog veraf. Snuffelen en doordringen, naar binnen zinken of naar binnen rekken, naar buiten toe. Een lichaam dat een ander lichaam bewoont. Een moment van isolatie.

We Are All Ears. De titel, een woordspeling die het oorspronkelijke idioom "Ik ben alle oren", uitdaagt - meestal gericht op het moment waarop een persoon zijn toewijding aan een andere auriculaire bron onderstreept. We Are All Ears incorporeert de notie van het werkwoord "zijn" als een interesse om aspecten van persoonlijkheid, entiteit en bewustzijn te analyseren die betrekking hebben op de 21e-eeuwse westerse samenleving binnen de orenervaring. Aspecten van het zelf en van de gemeenschap worden benadrukt door de uitgebreide studie van het technologische apparaat van de hoofdtelefoon. Analogieën ontstaan ​​tussen de kritiek van Sloterdijk op onze 'schuimsamenleving' en de materialiteit van schuim, die vooral als isolator in de sonische wereld aanwezig is. We Are All Ears suggereert ook lichamelijke en lichamelijke aandacht. Het begrip ruimte is gerelateerd aan het lichaam als de werkelijke oorsprong van geluid. Als we allemaal oren zijn, betekent het dan dat onze zintuigen een dominantie hebben op onze geest? Binnen- en buitenstemmen wisselen elkaar voortdurend af, overlappende door korte concessies. Concessies die vergelijkbaar zijn met die van het doneren van een sleutel om een ​​deur te openen of een deur te sluiten: een denkbeeldige deur, want zoals we weten hebben oren geen deksels.

"Queen Goddess. Precious and Structure, through Movement". Een samenwerking met VITRARIA GLASS + A Museum, Venetië. Het museum en de ongelofelijke collectie van de jenever van Diane Venet - ter gelegenheid van de tentoonstelling "Precious - da Picasso a Jeff Koons". Kenmerken van geometrie, structuur en preciositeit van deze objecten: een vrouwelijk lichaam. Geluid en beweging versmelten tot beeldende kunst, door het gebaar van de schilderkunst. Het krijgt vorm een soort ritueel: de vrouw wordt koningin en godin, ingesloten in een schilderij gevormd door triaden, zoals de structuur van de diamanten.