Casper Verborg

Dit schilderij is een tweeluik dat qua compositie en afmetingen is geïnspireerd op de twee overgebleven fragmenten van ‘Dejeuner sur l’herbe’ (1873-74) van de Franse impressionistische schilder Claude Monet. Het onderwerp van dat schilderij, een lunch in het park, heeft Casper Verborg vertaald naar een hedendaagse versie. Hierin heeft hij observaties over deze tijd, beelden uit de krant en indrukken uit zijn directe omgeving samengevoegd. De titel ‘Anagnorisis (picnic in the park)’ verwijst niet alleen naar het schilderij van Monet, het is ook een verwijzing naar Aristoteles. Het Griekse woord Anagnorisis betekent herkenning of ontdekking. Aristoteles gebruikte het in zijn verhandeling ‘Poetica’ om het moment te benoemen in een tragedie waarop de hoofdpersoon een belangrijk inzicht krijgt. Dit kan de situatie zijn waarin hij verkeert, de ware aard van zijn acties of de gevolgen daarvan.

Tijdens mijn dagelijkse schilderproces gebruik ik kranten om verf toe te voegen of weg te vegen. Deze vuile en tegelijkertijd mooie pagina's stapelden zich op in mijn atelier. Nu heb ik ze gebruikt om kleurrijke collages te maken, gecombineerd met kleine olieverf observaties zoals ik ze tegenkwam tijdens de lockdown periode in Den Haag.

Op het linkerluik is een ontmoeting te zien tussen de presidenten Kim Jong-un en Donald Trump, terwijl het rechterluik gedomineerd wordt door een felgele gorilla. De titel, 'offspring', biedt ruimte voor interpretatie. Immers, zowel de mens als de gorilla hebben een gemeenschappelijke aapachtige voorouder. Beide gorilla's en de twee machtige mannen staan ​​bekend om hun borstklopperij, de eerste letterlijk, de tweede figuurlijk. De gorilla is over het algemeen een vredelievende plantenetende soort, die er de voorkeur aan geeft niet teveel met andere soorten te bemoeien. Is dat te prefereren boven de mens? En in hoeverre voelt u zich als mens vertegenwoordigd door de twee presidenten? En er is meer: ​​de figuren worden geplaatst in een ruimte vol abstracte, organische structuren. Het heldere geel van de gorilla domineert de hele scène; het komt terug in Kim's kleren en in de structuren in de bovenste helft van de schilderijen. Deze verschillend gekleurde structuren, zijn in feite puur schilderkunstig, ze creëren een schilderkunstige ruimte en belemmeren daarmee de interpretatie. Je zou kunnen stellen dat de gorilla en de structuren feestelijk en kleurrijk zegevieren over het mensdom, maar je zou ook weer aan een droom, misschien zelfs een nachtmerrie kunnen denken. (Albertus Pieters)

Een man met een kwast en een mooi pak zit in een stoel. Het is de schilder zelf. Hij is omringd door een enorme rode achtergrond, geschilderd met grote, horizontale en energieke bewegingen. Abstracte vormen dwarrelen over het doek. Ze bewegen van de linkerbovenhoek naar rechtsonder. Ik ben geïnspireerd door Jungiaanse archetypen. Vaak zijn de meest waardevolle momenten in het schilderij de momenten waarop ik wat afstand neem, op mijn stoel plaats neem en de ontwikkeling van het werk observeer en beelden in mijn gedachten laat komen.

Een gemaskerd persoon staat in een vreemd, fel geel en donkerpaars gekleurd landschap. Op de achtergrond zie je twee andere kleine figuren, gekleed in het zwart en met rode maskers. Ze naderen een verlaten plek, met een grote witte boom en een vlag. Ik begon dit schilderij door vanuit het wit kleuren en vormen op het doek te schilderen. Dit proces wordt beïnvloed door de stemming waarin ik me bevind. Het bepaalt het ritme en de levendigheid van het schilderij. Terwijl de tijd voortschreed, veranderden de kleuren en vormen in dit landschap.

This painting appeared to me when I was image streaming. I saw a colorful landscape, with bright yellow and orange trees, and a dark sky. In this landscape a rider appeared, sitting on a white horse.

Dit schilderij begon met abstracte kleurvlakken. Tijdens het schilderproces transformeerden ze in concrete vormen als wolken,een hemel en een verlaten landschap met enkele planten. Het had een mysterieuze atmosfeer, alsof daar iets kon gebeuren. Toen ik de figuren plaatste, wilde ik dit gevoel van een geheime bijeenkomst versterken. Het schilderij wordt 'de griots' genoemd omdat de figuren me herinnerden aan de minstrelen in Afrika: de vertellers die verhalen legenden en fabels.

Dit schilderij begon ik met een snelle tekening van een huis, losjes gebaseerd op het 'Bates Motel' uit Hithcocks Psycho. Ik heb dit beeld als uitgangspunt genomen, omdat ik hou van de griezeligheid die er deel van uitmaakt. Tijdens het schilderen verdwenen meer en meer delen van het huis en werden getransformeerd in (delen van) objecten die herinneren aan het ontwerp van een toneel.

Ik ben geïnteresseerd in het construeren van verhalen. Meestal begin ik met een collage, uit mensen in een ruimte. Wat begon als een grote menigte in dit schilderij, eindigde als drie figuren. Terwijl het schilderij vorderde, werd de omgeving een vager en onbestemder. Ik maak veel gebruik van afbeeldingen van gewone mensen, foto's die soms tientallen jaren geleden zijn genomen. Tijdens het schilderen worden de figuren vager en abstracter, ze verliezen hun individuele persoonlijkheid en worden zo groter dan het leven zelf, als een archetype.