Gonzalo Fernandez

Intuïtie is een essentieel gedeelte van mijn werkproces. Als ik films verzin gebeurt dit allereerst op instinct. Vervolgens begin ik het idee te verrijken door hoe ik naar de wereld kijk. Deze visie wordt vooral gekenmerkt door een fascinatie met het absurde. Sinds ik mij herinner ben ik gefascineerd, gebiologeerd en geterroriseerd door de grilligheid van de wereld. Lang heb ik niet geweten wat ik met deze preocupaties moest doen tot dat ik film ontdekte. Ik overtuigde mijn moeder om een videocamera te kopen en begon vervolgens mijn favoriete films, nachtmerries of dromen te verfilmen. Ik heb sindsdien niks anders willen doen. Ik probeer in mijn films het 'personage' in een grillige universum te laten rondtollen, zwoegen en vechten. De kijker moet zich in de eerste plaats vermaken liefst extatisch maar het is mooi meegenomen als hij zichzelf reflecteert ziet in mijn films. De worsteling met onze absurde werkelijkheid is volgens mij een universele gedachten. Ik geloof dat ik als filmmaker deze gedachten kan verbeelden en vertalen naar film. Een film die wat soelaas kan bieden maar vooral ammunitie geeft om een klein beetje orde te scheppen in deze verschrikkelijke maar tegelijkertijd prachtige wereld.