Dario Bongiovanni

Vanaf het begin dat ik op de academie zat werkte ik met tegenstellingen. Hoewel de vorm waarin dit zich uit geleidelijk aan het veranderen is, is dit nog steeds van wezenlijk belang voor mijn werk. Waar het eerder ging om balans, spanning, het laten zien of het juist verhullen van een werk, gaat het nu steeds meer over de materiële contrasten en de relatie daartussen. Zo heb ik bijvoorbeeld een serie wandsculpturen gemaakt met verbrande platen hout. Deze platen hebben, omdat de randen zwart geblakerd zijn, van zichzelf al een sterke, rauwe uitstraling. Door hier een strakke plexiglasplaat aan toe te voegen ontstaat er een beeldende wrijving die in harmonie moet komen. Die harmonie zoek ik door elementen toe te voegen en weg te halen. Ik benader mijn werk daarom als ruimtelijke collages. Het begint met een basisvorm waar ik omheen bouw. Deze basisvorm is telkens verschillend en wordt niet gekozen aan de hand van een vastomlijnd kader. Het kan de tekening van aderen zijn in een marmer steen, de spiegeling van een stalen plaat, of, zoals eerder gezegd, een aantal verbrande platen hout. Dit zijn echter vrij expressieve en daardoor enorm sturende eigenschappen die van meet af aan de grondtoon van het werk bepalen. Om meer controle over het werk te krijgen ben ik momenteel aan het onderzoeken op welke manieren ik deze grondtoon zelf kan aanbrengen. Ik vind het belangrijk dat het geheel logisch overkomt. De frictie moet hem zitten in de samenvoeging van paradoxale materialen waardoor het werk spanning