Annabelle Schatteman

Annabelle Schatteman (Gent 1971) is een ruimtelijk kunstenaar wonend en werkend in Den Haag (NL). Ze volgde opleidingen in Gent, Shanghai en Den Haag en is een van de initiatoren van de culturele broedplaats See Lab in Den Haag. In haar werk vertelt Schatteman verhalen omdat dit volgens haar de enige manier om niet te vergeten. Naast het ontwikkelen van haar eigen narratief is ze vaak geïnspireerd door de iconografie van de vrouw doorheen de geschiedenis. In haar eigen narratief focust ze zich op de `warrior woman` en de moeder die de belichaming is van leven en dood. Ze is altijd op zoek naar nieuwe manieren en materialen om deze thema`s uit te drukken. Maskers en schilden zijn steeds terugkerende elementen in haar werk. Hoe maak je je eigen verhaal? Iedere keer weer opnieuw jezelf uitvinden. Jezelf verrassen. Ik noem mezelf vaak een beeldenmakende Schrijver. Ik k zie ieder project dat ik maak als het schrijven van een boek. Je hebt ergens een idee, een verhaal dat je wil vertellen, iets waar je het over wil hebben en je weet ongeveer de grote lijn maar alle zinnen moeten nog ingevuld worden en je weet ook niet precies welke stijl het beste past bij het vertellen van je verhaal. Zo werk ik dus. Projectmatig en Intuitief. Maar dan met beeld. Daarom ontstaat niet altijd een werk maar vele werken , zijvertakkingen die soms een beeld op zich worden, byproducts. Het material dat nodig is om te zeggen wat ik wil zeggen is het juiste material op dat moment. Klei is de thuisbasis maar ik werk ook graag met andere materialen als PURR of gips of papier. Al werkend een andere ruimere blik krijgen op datgene waar je het over hebt drijft mij om door te gaan, een soort quest. Voorstelling van de vrouw doorheen de geschiedenis en archeologische natuurhistorische en antropologische musea zijn mijn grootste inspiratiebronnen. Kunstschatten die de tand des tijds net wel of net niet hebben doorstaan kunnen mij erg ontroeren.De tijdelijkheid is de meest frustrerende en het moeilijkst te aanvaarden concept van het leven. Ik denk dat al mijn werk uiteindelijk daaruit onstspringt , uit die frustratie . Er is een constant drang om daar tegenin te gaan door werk te creeeren en zelf werk dat barst in de oven of tijdens het maakproces scheuren vertoont, zal ik proberen te integreren in het uiteindelijke werk.